«Η χαμένη ποίηση»

Ίσως η ποίηση να είναι το πιο αδιάφορο είδος του λόγου. Ίσως να μην αγγίζει τις ψυχές των ανθρώπων. Αλλά κάθε τέτοιο βιβλίο μπορεί να σε μαγέψει. Για εμένα, ο Καβάφης ήταν και είναιαπό τους πιο αξιόλογους ποιητές της σύγχρονης εποχής. Στο ξεφύλλισμα των βιβλίων του, παρέμεινα σε ένα ποίημα… «Κεριά» λεγόταν. Είναι δυνατόν ύστερα από 100 χρόνια περίπου να είναι ανεξίτηλο; Μήπως τελικά δεν έχει χαθεί όλη η ουσία της ποίησης; Αναπάντητα ερωτήματα, όπως αυτά που σου δημιουργούνται στο διάβασμά του.

Ένα γεγονός, μια σκηνή όπου υπάρχουν κεριά, αναμμένα και σβησμένα. Τόσο λιτά. Τα αναμμένα να καθορίζουν το μέλλον του ανθρώπου και τα δεύτερα να παρουσιάζουν το παρελθόν. Πόσο σημαντική είναι η ζωή λοιπόν; Πόσο γρηγορά περνάει; Πρέπει να μην κοιτάμε το παρελθόν μας ή τουλάχιστον να μη μας αυτοπροσδιορίζει. Η ελπίδα και η αισιοδοξία είναι στοιχεία, που πρέπει να κυριαρχούν, για να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε το ιδανικό μέλλον που ονειρευόμαστε. Η πικρία από τις περασμένες μέρες, που κάποτε ήταν το παρόν και το μέλλον του, είναι η ίδια θλίψη που βιώνει ο καθένας όσο μεγαλώνει. Τι και αν μέναμε πάντα παιδιά; Πόσα θα μπορούσαμε να ζήσουμε; Η υπενθύμισή του ότι η ζωή δε διαρκεί για πάντα είναι σήμα κατατεθέν. Κάθε μέρα αναλογίζομαι πόσα μπορώ να καταφέρω και πόσα μπορώ να απολαύσω, παρά τους περιορισμούς και τις απογοητεύσεις. Πόσο όμορφη η ανθρώπινη ύπαρξη! Πόσο σημαντικός ο χρόνος και η παροδικότητά του. Τελικά τι είναι η ποίηση; Δεν είναι απλώς μια επιπόλαιη τέρψη, αλλά μια αναγκαιότητα για την ανθρωπότητα. Αιχμαλωτίζει την ουσία της ύπαρξής μας, προκαλεί προβληματισμό, καλλιεργεί την ενσυναίσθηση και διατηρεί τη συλλογική μας μνήμη. Σε έναν κόσμο που συχνά αλλοιώνεται, μας υπενθυμίζει την καλλιτεχνική έκφραση που έχουμε όλοι μέσα μας. Η παρηγοριά, η κατανόηση και η έμπνευση ξεπροβάλλουν, επιβεβαιώνοντας τη διαχρονική αλήθεια ότι οι λέξεις, όταν δημιουργηθούν με προσοχή, μπορούν να πυροδοτήσουν το ανθρώπινο πνεύμα και να μεταμορφώσουν ζωές.

Κ.Π. Καβάφης, Τα ποιήματα. Β΄(1919-1933)