Ήταν τρίτη δημοτικού όταν από σπόντα βρέθηκα να παρακολουθώ την πρώτη, και έκτοτε πιο σημαδιακή, θεατρική μου παράσταση. Ο τίτλος; “Εκπαιδεύοντας την Ρίτα” του Γουίλι Ράσελ. Τότε δεν είχα ιδέα από θέατρο, νομίζω δεν μου άρεσε καν η παράσταση, πρέπει σε κάποια σημεία να με είχε πάρει και ο ύπνος. Μεταγενέστερα ήταν που κατάλαβα πόσο πολύ είχε επηρεάσει την ψυχοσύνθεση μου αυτό το έργο, όταν το ξαναείδα με άλλους συντελεστές, αυτή τη φορά σε ηλικία 17 ετών και πολύ πιο ώριμη πλέον. Την δεύτερη φορά είχα αναλαμπές, θυμόμουν τους χαρακτήρες και ορισμένες ατάκες μου ερχόντανε στο μυαλό από το πουθενά. Η υπόθεση του έργου είναι απλή: δύο είναι οι πρωταγωνιστές, μια νεαρή κομμώτρια και ένας μεσήλικας καθηγητής πανεπιστημίου . Η κοπέλα που μας  συστήνεται ως Ρίτα δεν είναι ευχαριστημένη από την καθημερινότητα της και προσπαθεί να αλλάξει κάτι στην ζωή της, για αυτό εγγράφεται στο πανεπιστήμιο, πιστεύοντας ότι το ταξίδι της γνώσης θα την κάνει σοφότερη, ανοίγοντας διάπλατα τους ορίζοντες της. Ο καθηγητής επονόματι Φράνκ, ενδιαφέρεται να την αναλάβει μόνο για την αμοιβή του. Πράγματι λοιπόν, ο Φράνκ αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει την Ρίτα. Δύο εντελώς αταίριαστοι άνθρωποι αναγκάζονται να συνυπάρξουν. Ο μεν Φρανκ μονόχνωτος, κλειστός και σκληρός άνθρωπος, η δε Ρίτα φωτεινή, γεμάτη ζωντάνια και αισιοδοξία. Αυτή η σχέση είναι τόσο ρεαλιστική και πάντα επίκαιρη που με συγκίνησε σε βάθος μόλις στα 17 μου χρόνια. Η Ρίτα είναι μια γυναίκα που αναζητάει την ευτυχία της και τολμάει να αλλάξει πλήρως τη ζωή της, από εκεί που χτένιζε μαλλιά και όλη μέρα έβλεπε βούρτσες και πελάτισσες με ταγεράκια μασώντας ενοχλητικά τσίχλες να είναι καθηλωμένη σε ένα γραφείο από το πρωί μέχρι το βράδυ διψώντας για γνώση και σοφία. Από την άλλη ο Φράνκ, αυτοπροαδιοριζόμενος ως αυθεντία, πάνω στο καλάμι του που καταδέχεται να αναλάβει την Ρίτα μόνο για τα χρήματα διότι κατά τα άλλα η πνευματική του οξύτητα δεν μπορεί να συμβιβαστεί με έναν τόσο αδαή άνθρωπο όπως αυτή. Δεν σου κρύβω ότι μου έχει συμβεί αμέτρητες φορές να υιοθετήσω και τους δύο ρόλους, πότε την Ρίτα πότε τον Φρανκ. Και όχι μόνο σε μένα, και σε εσένα έχει συμβεί και το ξέρω. Γράφω λοιπόν για αυτό το έργο γιατί αυτό που κράτησα στο μυαλό και στην ψυχή μου από αυτό είναι ότι καλό είναι να μην κλείνουμε τα “πατζούρια μας”, να προσηλωνόμαστε στις απόψεις μας αποκλείοντας κάθε τι “διαφορετικό” που δεν μας γεμίζει το μάτι εξαρχής, αξίζει να δίνουμε ευκαιρίες σε ανθρώπους, δουλειές, και συγκυρίες, ας μην είμαστε απόλυτοι για τίποτα. Που να ξέρε ο παντέρμος ο Φρανκ πως στα μισά χρόνια της ζωής του πάνω σε τούτη τη γη θα εμφανιζόταν μια Ρίτα να του ταράξει τα νερά και να τον οδηγήσει να επανεξετάσει τις απόψεις του για τη ζωή. Εξίσου σημαντικό όμως είναι και να έχουμε το θάρρος της Ρίτας όταν συνειδητοποιούμε ότι αυτό που επιλέξαμε δεν μας κάνει, να τολμάμε να το αλλάζουμε όχι βιαστικά και πρόχειρα, γιατί τότε δεν θα πετύχει κιόλας, αλλά με σύνεση, δουλειά, ατέρμονο πείσμα και μπόλικη αυτοπεποίθηση.