1954, δύο αστυνόμοι ο Έντουαρντ Ντάνιελς και ο καινούριος συνάδελφός του, Τσακ Άουλ, καταφθάνουν στο νησί όπου στεγάζεται ένα άσυλο. Ο λόγος, η εξαφάνιση μιας ασθενούς,της Ρέιτσελ Σολάντο. Οι ντετέκτιβ περνάνε τις πόρτες του νοσοκομείου και νιώθουν και οι ίδιοι “φυλακισμένοι” λόγω μιας καταιγίδας η οποίας τους αναγκάζει να μείνουν εκεί. Οι έρευνες συνεχίζονται στο άσυλο με ανακρίσεις των ασθενών και των χώρων του.Όμως ο Ντάνιελς ανέλαβε την υπόθεση έχοντας απότερω σκοπό πέρα από την εξαφάνιση της Ρέιτσελ.
Η ταινία έχει σκηνοθετηθεί από τον Μαρτίν Σκορσέζε με πρωταγωνιστή στο ρόλο του Ντάνιελ, τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Βασίζεται, όπως άφησε η ασθενής Ρέιτσελ στον νόμο των τεσσάρων και ποίος είναι ο 67; Ο νόμος των τεσσάρων Ντάνιελς, Λέντις(ασθενής), Ρέιτσελ και Ντολόρες(γυναίκα του Ντάνιελς)-και ως προς ποίος είναι ο 67ος ασθενής είναι ένα μυστήριο του Shutter Island.
Η ταινία μου κέντρισε το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή λόγω ονομάτων αλλά και πλοκής. Το μυστήριο και η έλλειψη στοιχείων της υπόθεσης σε κάνει να απορείς και να ανυπομονείς ταυτόχρονα για το τι σε περιμένει μετά. Τα γκρίζα σύννεφα σε ένα αφιλόξενο μέρος σε κάνει να βρίσκεσαι σε μία spooky κατάσταση και τα πρόσωπα των ανθρώπων ως πρός τον Ντάνιελ, τον κάνουν να φαίνεται ως ο κοινός εχθρός τους. Και το τέλος και η αποκάλυψη του σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα. Κλείνοντας το τειπ με μια φράση που ήταν γροθιά στο στομάχι από τον πρωταγωνιστή, τα οποία είναι:”This place makes me wonder, which would be worse,to live as a monster or to die as a good man?”
Η ταινία αξίζει να τη δεις 2 φορές για να καταλάβεις όλο το νόημα και να παρατηρήσεις τα κρυφά σημεία που είχε ο Σκορσέζε στο φιλμ. Μακάρι να μπορούσα να την δω για πρώτη φορά.