First rule: Don’t talk about it και επειδή λοιπόν δεν μπορώ να μιλήσω λέω να γράψω.Ελπίζω να καταλάβατε όλοι για τι πράγμα λέω… όπα γράφω.
Την ταινία την είδα πρώτη φορά στα 16 μου όταν και ψαχνόμουν περί μουσικής αλλά και κινηματογράφου και απλά είπα να βάλω ταινία για να περάσει η ώρα.Λίγο οτι το στριμ κολλούσε και λίγο η βαρεμάρα δεν κατάλαβα πως πέρασε έτσι μέχρι που την ξαναείδα μια μέρα στην τηλεόραση μετα από κάποιο καιρό.
Περιέγραφε οτι ακριβώς σκεφτόμουν (και ακόμα σκέφτομαι) για την ζωή και την καθημερινότητα.Τις σκέψεις που κατά βάθος έχουμε όλοι στο μυαλό μας όπως άλλη μια χαμένη μέρα ξέροντας (αν είναι δυνατόν) τι θα κάνουμε…τα πράγματα που αγοράζουμε αλλά δεν χρειαζόμαστε, ότι κάνουμε μια δουλειά την οποία μισούμε μέχρι να φτάσουμε 50 και να μας βγουν ο,τι απωθημένα έχουμε γιατί δεν κάναμε αυτό που πραγματικά θέλαμε και θέλουμε να κάνουμε και ότι γίναμε αυτά που λέγαμε οτι δεν θα γίνουμε.
Γι’αυτό λοιπόν μην επαναπαύεστε σε κάτι που αποφέρει μόνο χρήματα αλλά βρείτε κάτι που σας κάνει να ξυπνάτε κάθε μέρα νιώθοντας Alive γιατί το γουστάρετε και σας κάνει χαρούμενους.