Είναι αρχές του 2000, 2001 και στα χέρια μου με κάποιον μαγικό τρόπο φτάνει το Mezzanine των Massive Attack. Ένας οδοστρωτήρας νιώθω ότι με διαπερνά με τους πρώτους ήχους του μπάσου από το Angel. Σίγουρα δεν είχα ξάνα ακούσει ποτέ κάτι παρόμοιο. Η μουσική για μένα δεν θα είναι ποτέ ίδια. Στη ηλικία που γνώρισα τους Massive Attack και ειδικά το Mezzanine προσωπικα με αγκάλιασαν και μου άνοιξαν τους ορίζοντες μου. Ένας δίσκος που μου άλλαξε όλη την οπτική και την θεωρία που είχα για τη μουσική,και υπήρξε τεράστια επιρροή για μένα. Και ως προς την σύνθεση,αλλά και την μουσική παραγωγή. Έγινε η συντροφιά στα ακουστικά του mp3 player μου στα φοιτητικά χρόνια,στις δύσκολες και στις όμορφες μέρες. Ο τρόπος που η μπάντα χειρίστηκε σε αυτό το άλμπουμ το σκοτάδι,το trip hop με τις ηλεκτρικές κιθάρες,τις λούπες, την εναλλαγή του ραπαρίσματος με την λυρικότητα σε ταξιδεύει κατευθείαν στη υγρασία και την βροχή του Bristol. Αν λοιπόν είχα μια χρονομηχανή, σίγουρα θα ήθελα να βρεθώ ξανά στο εξωπραγματικό live τους στο Λυκαβηττό τον Ιούλιο του 2003.