Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω τραγουδίστρια. Λίγο η κλασική κιθάρα που μάθαινα, λίγο οι χορωδίες στις οποίες συμμετείχα, λίγο το μπαλέτο, με έκαναν να νιώθω ότι είτε παίζω κιθάρα, είτε χορεύω, είτε τραγουδάω εκφράζομαι και περνάω καλά. Μεγαλώνοντας και βλέποντας θέατρο όλο και πιο συχνά, κατάλαβα ότι η υποκριτική είναι μια τέχνη που περιλαμβάνει όλες τις άλλες τέχνες μαζί. Έτσι αποφάσισα να γίνω ηθοποιός.
Στα χρόνια της δραματικής σχολής κατάλαβα ότι βρήκα το μέρος στο οποίο ταιριάζω. Ένα μέρος όπου μπορώ να είμαι ελεύθερη να δημιουργήσω και να συνεργαστώ με σεβασμό και ελευθερία. Το αίσθημα αυτό συνεχίζεται ακόμα και τώρα. Ως επαγγελματίας αισθάνομαι ότι αυτή η δουλειά προσφέρει μεγάλα συναισθήματα. Χαρά, έκπληξη, υπερένταση, άγχος και λύπη αρκετές φορές, όμως ποτέ δεν φεύγει η αίσθηση ότι πηγαίνω να παίξω με τους φίλους μου. Όπως όταν παίζαμε παιδιά, που παίζαμε με απόλυτη αφοσίωση, σοβαρότητα, χαρά, φαντασία και κυρίως τόλμη.
Αυτή λοιπόν η χαρά και το παιχνίδι επιθυμώ να συνεχίσουν και για αυτό το λόγο επιδιώκω συνεχώς να εκπαιδεύομαι, με σεμινάρια υποκριτικής τα οποία μου χαρίζουν συνεχώς καινούργια εργαλεία υποκριτικής, όπως επίσης και με μαθήματα χορού και τραγουδιού. Άλλωστε οι ηθοποιοί χρησιμοποιούμε ως βασικό εργαλείο της δουλειάς μας όλο το σώμα μας και το πνεύμα μας και η συνεχής διεύρυνση των δεξιοτήτων μας είναι απαραίτητη.
