σου πατώ την ψυχή καθημερινά
κι εσύ
δεν φωνάζεις.
ούτε κι εγώ.

μιλάμε με ιδρώτα.
με σπασμένο ρυθμό.
με βλέμμα που πέφτει προς τα κάτω
μα δεν φτάνει.

είσαι εκεί.
και δεν φαίνεσαι.

ξέρεις πόσες φορές ήρθα
χωρίς σώμα;
μόνο με βάρος
και θόρυβο;

μ’ έμαθες
να πέφτω σωστά.
χωρίς ντροπή.
χωρίς φωνή.
χωρίς μάρτυρα.

ένα βράδυ —
δεν είχε καν αγώνα —
σ’ έγλειψα με τα γόνατά μου
σαν σκυλί που ζητάει
να αντέξει.

κι εσύ δεν λύγισες.
γιατί να το κάνεις;
εγώ ήμουν το σπασμένο.

άλλες φορές
σε κοιτάζω χωρίς να σε κοιτάζω.
ένα βλέμμα που δεν τελειώνει ποτέ.
σαν προθέρμανση.

κι όταν ησυχάζει η σάλα,
κι οι άλλοι φεύγουν
με τη νίκη τους ήττα —
εγώ μένω λίγο.

σε πατώ με πιο λίγη δύναμη.
σε ρωτάω χωρίς φωνή:
“με άντεξες σήμερα;”

και νιώθω να μου απαντάς
με ένα μικρό
από μέσα
“ναι”.