Το φθινόπωρο του 2023, όταν ήμασταν σε περιοδεία με την τότε Death/Black Metal μπάντα μου στην μακρινή Λατινική Αμερική, είχαμε φτάσει σε μια πόλη λίγο έξω από το Σαντιάγο της Χιλής. Εκεί θα μοιραζόμασταν την σκηνή με άλλες τέσσερις χιλιανές μέταλ μπάντες. Σε ένα πάρα πολύ όμορφο παλιό θέατρο με ισπανική αρχιτεκτονική κ εντός κ εκτός του κτηρίου, σε σημείο που ακόμα κ γύρω από τη σκηνή είχε σκαλισμένο μάρμαρο. Όλες είχαν εντάξει παραδοσιακά όργανα και στολές της χώρας στη μουσική τους, αλλά και στο performance τους, με το πιο τρανό παράδειγμα ξύλινα βούκινα σαν ντιτζεριντού και το λεγόμενο death whistle, αν και μη μουσικό όργανο, αλλά όργανο πολέμου. Όλοι οι μουσικοί ήταν τόσο φιλόξενοι, σε βαθμό που η μητέρα ενός μπασίστα, μας έφερε να φάμε διάφορα πιάτα όλα γύρω από την Χιλιανή σπιτική και παραδοσιακή κουζίνα. Περάσαμε όλη τη μέρα μαζί ανταλλάσσοντας ιστορίες κ εμπειρίες από την καθημερινότητα του κάθε λαού κ το πως είχανε συνδιάσει την παράδοση τους με τα όργανα κ τις αμφιέσεις στη μέταλ μουσική. Το θυμάμαι σαν χθες κ την επιρροή αυτής της ανταλλαγής πολιτισμικών ιδεών, πως κατάφεραν μέσα στην πίεση, την κούραση κ το άγχος της περιοδείας να με κάνουν να παραμείνω χαλαρός κ να ευχαριστηθώ κάθε στιγμή εκείνης της συναυλίας. Ήταν μία μοναδική εμπειρία που θα μείνει χαραγμένη πάντα στο μυαλό μου και μου θυμίζει πάντα ότι μέσα σε όλο το τρέξιμο και τι άγχος μίας περιοδείας αυτές οι στιγμές είναι που την κάνουν μοναδική κ σε κάνουν να θέλεις να γυρίσεις τον κόσμο.