Μια Τρίτη μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, μια συνέντευξη γεμάτη γέλια. Η Demetria είναι μία πολύμορφη καλλιτέχνιδα που είχα την χαρά να γνωρίσω λίγο καιρό αφού την άκουσα σε ένα live τον περασμένο Σεπτέμβρη. Οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν πάνω σε αλλαγές εποχών, τότε καλωσορίζοντας το φθινόπωρο και τώρα ένα βήμα πριν την άνοιξη. Παίζει πιάνο, ντραμς, κιθάρα, τραγουδάει και συνθέτει. Οι επιρροές της κινούνται ανάμεσα στην Art Pop, την RnB και την Jazz, χωρίς να λείπουν η ηλεκτρονική και η κινηματογραφική μουσική.
Με την Demetria μιλήσαμε για κομμάτια του δίσκου της Pillow-Shifter, ο οποίος είναι πραγματικά ό,τι πιο ονειρικό και παραμυθένιο έχω ακούσει. Το Cinderella είναι το προτελευταίο κομμάτι του δίσκου, και μας ταξιδεύει σε έναν άλλο κόσμο: αυτόν της ονειροχώρας. Σκέψου το σαν μια τεράστια χρυσή αμμουδιά που δεν τελειώνει ποτέ, και όποτε κοιμάσαι πέφτεις πάνω σ’ αυτή την αμμουδιά, και σε διάφορα σημεία σε ρουφάει και σε πετάει σε διάφορες «πίστες», που είναι τα όνειρα, κάποιοι εφιάλτες, κτλ.
I’m trapped in an empty swimming pool with Mr. Sideburns
…Diamonds of living-dead must be destroyed
The only way is whisk them away from the gloomy waters
Eίμαστε παγιδευμένοι σε ένα εγκαταλελειμμένο κολυμβητήριο. Είχαμε παγιδευτεί σε έναν μεγάλο σωλήνα από τον οποίο για να βγεις το μυστικό ήταν ο γρίφος. Υπήρχε μια στοίβα με διαμάντια και κοσμήματα τα οποία έπρεπε να αφαιρέσεις από κάποια νερά, σαν μαγικά νερά, ας πούμε, που αν αφαιρέσεις τα διαμάντια, μπορούσες να απελευθερωθείς.
Υou were my Cinderella and our pumpkin was our truth
Το όνειρο ξεκίνησε από μια ξύλινη καλύβα στη μέση του πουθενά σε ένα δάσος, όπου υπήρχε ένας μεγάλος θίασος μιούζικαλ που έκανε πρόβες. Η μαέστρος όλου αυτού του μιούζικαλ ήτανε μια κοπέλα που τότε είχα πολλά συναισθήματα για εκείνη, και κάπως… από εκεί ξεκίνησε το concept με τη Cinderella.
Our story is best seller, the beast and Cinderella
Νομίζω πιο πολύ είναι ότι… αυτό που ζούμε, για εμάς είναι πολύ special. Όχι απαραίτητα αντικειμενικά special, ούτε ότι πρέπει να επικοινωνηθεί ντε και καλά. Αλλά ότι για μας είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο… Πάντα σε κάθε ιστορία υπάρχει και ένα τέρας. Και σ’ αυτή την ιστορία υπάρχουν τέρατα. Το τέρας μπορεί να είναι και το τέλος αυτής της ιστορίας. Μπορεί να είναι και κάτι πολύ απλό, όχι απαραίτητα κάποιο πλάσμα.
Girls with their clones, tricolor ‘n dance around at any cost
Αυτά τα πλάσματα (που υπήρχαν στο όνειρο), ό,τι και να κάναμε εμείς, κάναν αυτό που ήτανε να κάνουνε. Δεν μπορούσαν να μας δουν, ή ακόμη κι αν μας βλέπαν κάναν ότι δεν υπήρχαμε, ο ρόλος τους ήταν αυτός και δε θα έβγαιναν απ’ αυτό σε καμία περίπτωση. Ποια είναι αυτά τα πλάσματα στην πραγματικότητα; Νομίζω είναι οι άνθρωποι γενικά. Είμαστε κι εμείς οι ίδιοι. Αυτό που λίγο σαν να βγαίνεις από τον εαυτό σου και βλέπεις μόνο σαν παρατηρητής. Σαν να βλέπεις τηλεόραση και έχεις βγει από αυτό και απλά παρατηρείς. Είναι όλα ίδια, ταυτόχρονα όλοι πολύ διαφορετικοί και… υπάρχει αυτό.
H Demetria χωρίς να το καταλάβει, κατάφερε να συνδυάσει μέσα στο ίδιο κομμάτι τις έννοιες των ονείρων, της πραγματικότητας και των παραμυθιών με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, κάτι που αντικατοπτρίζεται και μουσικά. Ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι στο ρεφρέν υπάρχει ένα (παραλλαγμένο) θέμα που ακούγεται στην ταινία της Σταχτοπούτας, την στιγμή που η ίδια ξυπνά από ένα όνειρο και αντιλαμβάνεται ότι δεν ήταν η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζει (A Dream Is a Wish Your Heart Makes). Τις ηχογραφήσεις, την ενορχήστρωση και την παραγωγή του κομματιού έχει κάνει η ίδια.
Το βίντεο κλιπ του κομματιού συνεχίζει αυτές τις πολυδιάστατες διασυνδέσεις, με το σενάριο να περιλαμβάνει πλάσματα παγιδευμένα σε ενός είδους κουκλοθέατρο, που στο τέλος καταφέρνουν να σπάσουν την κατάρα τους και να γυρίσουν πίσω στην ονειροχώρα. Οι τίτλοι τέλους συνοδεύονται από το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το Sunshine. Μπαίνεις στα όνειρα, στους εφιάλτες, σε τρύπες και τα λοιπά, και τελειώνει όλο αυτό βγαίνοντας από τον κόσμο αυτό, επανέρχεσαι στην πραγματικότητα. Και είχα στο μυαλό μου αυτή την αίσθηση… ξυπνάς και τα παντζούρια σου είναι σαν τα παντζούρια της Κέρκυρας που είναι ξύλινα και μπαίνει ζεστός ήλιος και… ακριβώς αυτό. Και ότι ξυπνήσαμε, τα καταφέραμε, είμαστε καλά, τι χαρούμενα και ωραία που είναι όλα! Υπάρχει η ειρωνεία κάπως μέσα γιατί τίποτα δεν τελείωσε, αλλά κάπως εδώ και τώρα μας αρέσει αυτό το αίσθημα.
Ένα κομμάτι-ταξίδι, που σε παίρνει από το χέρι και σε οδηγεί μέσα από τα ανεξήγητα και περίπλοκα μονοπάτια του φαντασιακού και του πραγματικού σε μία ονειροχώρα γεμάτη επιλογές, εκούσιες και ακούσιες. Ο κόσμος είναι αυτό που επιλέγουμε να βλέπουμε, οι οπτικές είναι αυτές που επιλέγουμε να ακούμε. Ανάμεσα στις ενήλικες ευθύνες και υποχρεώσεις μας, υπάρχει πάντα χώρος αν θελήσουμε να τον βρούμε. Χώρος να ονειρευτούμε και να καταλάβουμε εμάς και τους άλλους, να ζήσουμε με δικούς μας όρους και να φτιάξουμε δικά μας παραμύθια.
