Εικαστικός & Εκπαιδευτικός Γεννημένος στη Λάρισα το 1989
Σπουδές
Αριστούχος απόφοιτος του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, Σχολή Καλών Τεχνών
ΑΠΘ (2012), με δασκάλους τους Κυριάκο Κατζουράκη, Ξενή Σαχίνη και Γιώργο Τσακίρη.
Διδακτική εμπειρία
Από το 2014 έως το 2025, δίδαξα εικαστικά στο Γυμνάσιο των Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων Μ.Ν.
Ράπτου στη Λάρισα. Από το 2016 έως το 2023, δίδαξα ελεύθερο σχέδιο στο φροντιστήριο
“Πολύτεχνο”, προετοιμάζοντας υποψήφιους για τις Πανελλήνιες και τις Σχολές Καλών Τεχνών. Από
το 2023, συνδημιουργώ με τη Σουλτάνα Χαμπάκη τον χώρο “Το Ατελιέ” στη Λάρισα — ένα
εργαστήριο ζωγραφικής, διδασκαλίας και καλλιτεχνικής έρευνας.
Καλλιτεχνική δραστηριότητα
Έργο μου βρίσκεται στη μόνιμη συλλογή του ΜΙΕΤ (Αθήνα). Έχω συμμετάσχει σε φοιτητικές
Biennale, στην Art Athina, σε ομαδικές εκθέσεις στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.
Το 2025 ολοκληρώθηκε η πρώτη μου ατομική έκθεση στη Λάρισα.
Καλλιτεχνική δήλωση
Δεν με ενδιαφέρει το ωραίο. Με ενδιαφέρει ό,τι απέμεινε — τα ίχνη, τα σώματα σε σήψη, οι μορφές
που κουβαλούν σιωπηλή θλίψη και υπαρξιακή ένταση. Το έργο μου περιστρέφεται γύρω από τη
φυγή· όχι ως πράξη δειλίας, αλλά ως μια βαθιά εσωτερική αναμέτρηση. Με συγκινεί η στιγμή που
κάποιος τολμά να αποκοπεί, να διαρρήξει το οικείο, να εγκαταλείψει κάτι που τον διαμόρφωσε. Κι
εκεί, στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην απελευθέρωση και την προδοσία, γεννιέται η ενοχή — μια
σιωπηλή κραυγή για συνέχεια, ακόμη κι όταν δεν υπάρχει προορισμός.
Η γλώσσα μου είναι υλική: χρησιμοποιώ φθαρμένα ξύλα, τρίχες, ευρήματα, υπολείμματα μπογιάς·
ό,τι έχει ήδη ζήσει, ό,τι έχει φθαρεί. Δεν με ενδιαφέρει η επιφάνεια, αλλά η μνήμη που
ενσωματώνεται στο υλικό. Δημιουργώ εικόνες που δεν επιδιώκουν την ομορφιά, αλλά την αλήθεια
— μια αλήθεια που συχνά προκαλεί αμηχανία, φόβο ή σιωπηλή συγκίνηση. Ζωγραφίζω με ό,τι
απέμεινε· όχι από ανάγκη, αλλά από πίστη πως η φθορά κουβαλάει περισσότερη αλήθεια απ’ ό,τι το
καινούργιο.
Αλεπού σε χωράφι, 120x43cm, μικτή τεχνική σε ξύλο
1)Tι είναι για σένα τέχνη (πες μας ένα παράδειγμα)?
Για μένα, τέχνη είναι η ανάγκη να δημιουργήσεις χωρίς εξωτερικό κίνητρο — χωρίς σκοπό, χωρίς ανταμοιβή. Το μόνο κίνητρο είναι η ίδια η ζωντάνια που γεννιέται μέσα σου όταν δημιουργείς· η διαδικασία που σε ωριμάζει, σε εξελίσσει, σε φέρνει πιο κοντά στον εαυτό σου. Είναι σαν να συνομιλείς με κάτι βαθύτερο, χωρίς να ξέρεις ακριβώς τι είναι — αλλά νιώθεις πως εκεί, μέσα στην πράξη, υπάρχει αλήθεια. Ένα απλό, αλλά βαθιά ουσιαστικό παράδειγμα είναι οι νύχτες που δυσκολεύομαι να κοιμηθώ — όχι από άγχος, αλλά γιατί το μυαλό μου γυρίζει γύρω από ένα έργο που ξεκίνησα. Σκέφτομαι πώς να το πλησιάσω, πού να το οδηγήσω, σαν να συνομιλώ μαζί του σιωπηλά στο σκοτάδι. Και το πρωί, ξυπνάω με μια ανυπομονησία σχεδόν παιδική· μια λαχτάρα να βρεθώ ξανά μπροστά του, όπως ένα παιδί που ανυπομονεί να παίξει με το καινούριο του παιχνίδι.
Είναι αυτή η ζωντάνια της δημιουργίας που με κινεί — κι όταν το έργο αρχίζει να αποκτά μορφή, να αναπνέει, τότε νιώθω μια βαθιά ικανοποίηση. Μια αίσθηση ότι υπάρχω, ότι κάτι μέσα μου βρήκε τον τρόπο να ειπωθεί.
2) Tι θέλεις να νιώθει ή να σκέφτεσαι ένας θεατής όταν βλέπει τα έργα σου?
Θέλω ο θεατής, όταν στέκεται μπροστά στα έργα μου, να νιώθει πως κάτι μέσα του αναδεύεται — όχι απαραίτητα να κατανοήσει, αλλά να θυμηθεί. Να θυμηθεί εκείνες τις στιγμές που ήθελε να φύγει, να δραπετεύσει, να τολμήσει· ή εκείνες που ένιωσε αδύναμος να το κάνει. Μια δουλειά που τον έπνιγε, αλλά του έδινε ασφάλεια. Μια σχέση που είχε τελειώσει, αλλά δεν έβρισκε το θάρρος να την εγκαταλείψει. Την οικογένεια, όταν ήταν έφηβος, και ήθελε να απομακρυνθεί για να βρει τον εαυτό του. Ή ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό, όταν ένιωθε πως δεν τον άντεχε πια.
Δεν επιδιώκω να προσφέρω απαντήσεις ή λύτρωση. Θέλω να δημιουργήσω έναν χώρο εσωτερικής αναμέτρησης — ένα πεδίο όπου η φυγή δεν είναι μόνο πράξη, αλλά συναίσθημα, μνήμη, ενοχή και ελπίδα μαζί. Αν ο θεατής νιώσει έστω και για λίγο πως το έργο τον κοιτάζει πίσω, τότε κάτι έχει συμβεί. Κάτι έχει κινηθεί.
3) Υπάρχει κάποιο έργο σου που θεωρίες καθοριστικό για την πορεία σου; Αν ναι; Γιατί;
Το έργο που θεωρώ καθοριστικό για την πορεία μου δεν είναι ένας πίνακας, αλλά ένας χώρος: το εργαστήριό μου, “Το Ατελιέ”. Δεν είναι απλώς το μέρος όπου δημιουργώ· είναι το έργο που με άλλαξε και, με έναν τρόπο, με έσωσε. Την περίοδο που οικογενειακά βάρη και επαγγελματική εξουθένωση με είχαν γονατίσει σωματικά και ψυχικά, το Ατελιέ ήρθε σαν υπενθύμιση — πως είμαι ακόμη δημιουργικός, πως δεν έχω χαθεί.
Δεν είναι πως δεν αγαπώ την οικογένεια που έχω φτιάξει· είναι πως, μέσα στην καθημερινότητα, είχα ξεχάσει τον εαυτό μου. Το Ατελιέ μου τον θύμισε. Μου έδωσε ξανά χώρο, χρόνο και φωνή. Και βέβαια, τίποτα δεν χτίζεται από τη μια μέρα στην άλλη — χρειάζεται χρόνος, επιμονή, πίστη. Αλλά αυτός ο χώρος είναι για μένα το πιο ζωντανό έργο: ένα καταφύγιο, μια αφετηρία, μια πράξη αντίστασης απέναντι στη φθορά.
Σαρακοστιανό, 122x97cm, μικτή τεχνική σε ξύλα
