Στο ωδείο ένα χρόνο μετά, όταν ήμουν τρίτη γυμνασίου, θα ανέβαζαν ένα μιούζικαλ για παιδιά. Εκεί ήθελαν παιδιά γυμνασίου να παίξουν τους βασικούς ρόλους. Μου είχαν προτείνει να παίξω. Η χαρά που είχα…πετούσα! Νόμιζα που λέτε ότι θα μου έδιναν κανένα μεγάλο ρόλο και ποιος ξέρει τι. Τίποτα! Έκανα μια αυστηρή δασκάλα για 5 λεπτά μετρημένα. Η απογοήτευσή μου; Τεραστία, όμως δεν το έβαλα κάτω. Είπα μέσα μου ότι αυτά τα 5 λεπτά θα είναι τα καλύτερα του έργου. Θυμάμαι έντονα την πρώτη πρόβα, είχα αργήσει καθώς είχα πιάνο πιο πριν και δεν γινόταν να χάσω το μάθημα. Όταν έφτασα μου φώναξαν ότι βγαίνω , ήταν η σκηνή μου.

Εγώ χωρίς άγχος, έπαιξα με μπρίο τον ρόλο μου χωρίς να δω ούτε την σκηνοθέτρια , ούτε και τον μαέστρο. Όταν τελείωσα με χειροκρότησαν, αφήνοντας με σύξυλη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που γύρισε η σκηνοθέτρια και ρώτησε τον μαέστρο <<Που την κρύβατε αυτή;>> και εκείνος απάντησε <<Ούτε εμείς το ξέραμε>>. Η παράσταση είχε πάει εξαιρετικά. Επαλήθευα μέσα μου ότι για αυτό είμαι και για τίποτα άλλο. Βέβαια μου το επαλήθευε και ο κόσμος, που μετά από βδομάδες με έβλεπαν στον δρόμο και με ρωτούσαν εάν ήμουν εγώ η αυστηρή δασκάλα του έργου.  
Στο λύκειο είχα την τύχη να συνεργαστώ με έναν Γάλλο σκηνοθέτη, που εξαιτίας ενός διαγωνισμού, ήρθε στην Ελλάδα για να κάνει σεμινάρια. Από καθαρή σπόντα βρέθηκα στην ομάδα του καθώς 1 μέρα πριν την παράσταση ,είχε φύγει ο μισός θίασος και έψαχναν άτομα. Μια φίλη μου τότε, μου τηλεφώνησε και μου είπε να πάω να τους βρω. Όταν έφτασα απλά διάβασα 5 λεπτά τα λόγια μου και έπαιξα. Με έπιασαν εκεί διάφοροι λέγοντας μου ότι τα κάνω λάθος.Τότε σηκώθηκε ο σκηνοθέτης, με έπιασε και μου είπε σε σπαστά Αγγλικά ότι αυτό περίμενε να δει τόσο καιρό και ότι δεν πρέπει να ακούσω κανέναν. Όταν τελείωσε η παράσταση, μου ζητήθηκε να ακολουθήσω την ομάδα στα Μεσάγγαλα όπου θα γινόταν η συνέχεια του σεμιναρίου. Οι γονείς μου με άφησαν και πήγα . Εκεί επί 6 ώρες κάναμε θέατρο κλόουνινγκ, όπου μαθαίναμε ουσιαστικά την απελευθέρωση. Την διαφοροποίηση του εαυτού από τον ηθοποιό και τον κλόουν. Όλοι οι αυτοσχεδιασμοί γινόντουσαν στα αλαμπουρνέζικα καθώς τα περισσότερα άτομα της ομάδας ήταν Γάλλοι, που δεν ήξεραν να μιλάνε Αγγλικά. Στο τέλος των σεμιναρίων παρουσιάσαμε τα δρώμενα μας, στους κατοίκους των Μεσαγγάλων, στην Λάρισα και στις δομές προσφύγων. O Jean-Pierre Besnard, ο σκηνοθέτης, ήταν ένας σημαντικός δάσκαλος .Ο ίδιος σκηνοθέτης και θιασάρχης, γυρνάει όλον τον κόσμο διδάσκοντας το θέατρο του καταπιεσμένου και το θέατρο κλόουνινγκ. Ένας άνθρωπος ανοιχτόμυαλος, που θέλει να σπάσει τα στερεότυπα.