Ποια αρχαία κατάρα, ποιος χρησμός ανέραστους
μας θέλει???
Μα εγώ θα λύσω το κακό,
μ’αλιφασκια και μέλι

Σαν δυο ψυχές γνωρίζονται απ’ του καιρού τα βάθη,
θα φέρουν γύρα όλη τη γη, για να ενωθούν τα πάθη.

Νέες θα είναι οι καρδιές,
μ’αρχαια θανη γνώση
που θα ξορκίσει τη γητεια
και στα κορμιά, την λευτεριά θα δώσει

Πάνω σε στρώμα μυγδαλιάς,
λεμονανθού σεντόνι,
θα γέρνουν πάντα αγκαλιά κι έρωτας θα τα
ενώνει.