«Γιαγιά, τραγούδησέ μου ένα τραγούδι για να το παίξω στο πιάνο.» Αυτό το απλό αίτημα άναψε την αγάπη μου για τη μουσική όταν ήμουν μόλις πέντε ετών. Περίμενα με ανυπομονησία τις Κυριακές, την ημέρα που επισκεπτόμασταν τους παππούδες μου για μεσημεριανό. Στο σαλόνι τους, ένα πιάνο κυριαρχούσε στον χώρο, καλώντας με με την παρουσία του. Αν και δεν έφτανα τα πετάλια, οι λίγες νότες που μπορούσα να παίξω γέμιζαν την καρδιά μου με χαρά — μια χαρά που παραμένει μαζί μου μέχρι και σήμερα. Παρά την πρώιμη αγάπη μου για το πιάνο, αφιέρωσα έντεκα χρόνια στο να κατακτήσω την κλασική κιθάρα, καταλήγοντας στην αποφοίτησή μου και την εξειδίκευσή μου στο Μουσικό Ωδείο D. Cimarosa στην Αβελλίνο. Αυτό το ταξίδι μου παρείχε απίστευτες εμπειρίες, από τον πρώτο μου χρόνο μέχρι το τέλος του λυκείου. Συμμετείχα σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ, μαζί με αξιόλογους καλλιτέχνες συναυλιών που έγιναν αγαπημένοι φίλοι. Το ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΘΑΡΑΣ στο Μπρνο της Τσεχίας, έγινε σαν δεύτερο σπίτι. Για δέκα μέρες κάθε χρόνο, η “άλλη” οικογένειά μου και εγώ μαζευόμασταν για να μοιραστούμε μουσική και γέλια. Παρόλο που η κιθάρα έγινε η κύρια ενασχόλησή μου, το ανήσυχο πνεύμα μου με οδήγησε να εξερευνήσω άλλα όργανα. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, σε μια στιγμή απελπισίας, έφτιαξα ένα μίνι ντραμς σετ στο δωμάτιό μου — προς μεγάλη δυσαρέσκεια της αδερφής μου. Το τραγούδι, που κάποτε ήταν πάθος, είχε σιγήσει από την αυτοαμφιβολία, έτσι βρήκα παρηγοριά σε παλιούς βινυλιακούς δίσκους των The Smiths, Cat Stevens, Genesis, Mark Knopfler, Radiohead, και πολλών άλλων.