Παρασκευή απόγευμα, μουσική, κόσμος, γέλια. Η συνέντευξη με τον Leroybroughtflowers έγινε σε ένα μέρος πολύ ταιριαστό με το όνομά του. Τον άκουσα πρώτη φορά λίγους μήνες πριν σε ένα live με την Demetria, με την οποία έχει κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ (Passion Fruit). Παίζει πιάνο, κιθάρα, τραγουδάει και συνθέτει. Τα ερεθίσματά του περιλαμβάνουν καλλιτέχνες της pop, της jazz, της hip hop και της RnB: Michael Jackson, Mariah Carey, Mac Miller, Erykah Badu, Ella Fitzgerald, Chet Baker, Nas.
Ο Leroy μου είπε ότι αυτά τα «λουλούδια» που φέρνει έχουν πολλές διαφορετικές έννοιες: είναι η ίδια του η μουσική, σαν ένας κήπος που ανθίζει, η μπάντα του, το κοινό του. Μιλήσαμε για ένα από αυτά τα λουλούδια, το κομμάτι του headin nowhere, με το οποίο κλείνει το EP του Exit Scene. Μπορώ να πω ότι πολλές συνεντεύξεις με έχουν συγκινήσει, αλλά αυτή με τον Leroy ήταν η πρώτη στην οποία έκλαψα.
But I took the road that has not been with them
And now all my friends live through stories
Tales not forgotten with compromised length
Ήθελα το τελευταίο κομμάτι του δίσκου να μιλάει για τις πλατωνικές μου σχέσεις και για όλο αυτό το κόνσεπτ, ήτανε μια συνειδητή απόφαση. Ήθελα να μιλάει για τους ανθρώπους που αφήνω πίσω (επειδή τα τελευταία χρόνια ζούσα στο εξωτερικό). Οι φίλοι μου ζούνε μέσα από τις ιστορίες μου κι από τις αναμνήσεις μου γιατί όταν είμαι εκεί πέρα απλά σκέφτομαι ότι έχω κάποιους κολλητούς εδώ, μιλάμε πού και πού αλλά… το ζεις λίγο μόνος σου. Υπάρχουν οι άνθρωποι απλά μέσω της μνήμης σου, γιατί… δεν υπάρχουν. Physically. Και μετά λέω ότι “Tales not forgotten with compromised length” επειδή πάντα θα ήθελα να μείνω παραπάνω εδώ, να έχουνε μια μεγαλύτερη διάρκεια, και συμβιβάζομαι.
As I miss what they become
Are they still the same ones?
…To me they’re still the great ones
Όλο το πρόβλημα είναι ότι αλλάζω εγώ, αλλάζουν κι αυτοί, και δε το βλέπω. Κατάλαβες; Το χάνω. Οπότε ναι, όλο το… ξεκίνησα με τους φίλους μου αλλά το center point όλου αυτού είναι ότι χάνω το τι γίνονται. Και το τι γίνομαι. Και τις ιστορίες τους τις ίδιες. Είναι ακόμα ίδιοι; Θα γυρίσω και θα δω τους ίδιους ανθρώπους; Ποιος ξέρει. Αλλά ακόμα κι αν χάνω κομμάτια από τις ζωές τους, τους έχω σ’ ένα pedestal ρε παιδί μου. Μόνος μου. Πάλι αυτό το πράγμα κολλάει με το ότι ζούνε μέσα στη μνήμη μου και τις ιστορίες μου γιατί από ένα σημείο και μετά, δεν ξέρω… δεν έχεις πολλά στοιχεία. Έχεις απλά έναν κανόνα που υπάρχει απλά στο μυαλό σου.
What do you think happens after racing?
Do we grow older together again?
Όλο το κόνσεπτ είναι αν θα ξανά βρεθούμε. Οπότε racing είναι ότι ο καθένας τρέχει να καταφέρει αυτά που θέλει να καταφέρει, και είναι ένας αγώνας, ποιος θα φτάσει πρώτος. Όχι από εμάς. Γενικά. Ποιος θα φτάσει. Στην ώρα του. Εκεί που θέλει. Και είμαι κάπως, οκ, κάνουμε ο καθένας τα δικά του κτλ., αλλά τι πιστεύεις συμβαίνει μετά; Εμένα με απασχολεί πολύ το κόνσεπτ του τρέχω, τρέχω, τρέχω, αλλά ήθελα και λίγο να ασχοληθώ με το ότι, τι συμβαίνει όταν σταματήσω να τρέχω; Γιατί μεγαλώναμε μαζί αλλά πια δε μεγαλώνουμε μαζί. Και όταν σταματήσει αυτό το race τι πιστεύεις ότι θα συμβεί; Θα ηρεμήσουμε; Θα ξαναβρεθούμε; Θα ξανά μεγαλώσουμε μαζί; Δεν ξέρω. Δεν έχω ιδέα. Απαντάω με μια ερώτηση.
Do we grow fonder of heading nowhere?
Τελειώνει με αυτή την ερώτηση: πιστεύεις ότι θα είμαστε κομπλέ με το κόνσεπτ ότι δεν πάμε πουθενά; Θα βρούμε μια κάποια ομορφιά μέσα σ’ αυτό; Θα χαλαρώσουμε ποτέ; Θα ηρεμήσουμε λίγο; Από όλα αυτά που κυνηγάμε και που θέλει ο καθένας για τη ζωή του… και θα είμαστε ποτέ κομπλέ με το ταξίδι και όχι με τον προορισμό;
Το κομμάτι ξεκινάει με ένα intro από το Taxi Driver, με μία φωνή που λέει “I really wanna do something, I really wanna do something”. Το συγκεκριμένο κομμάτι το είχα πάρα πολύ στο μυαλό μου και έψαχνα το beat που θα μου δώσει αυτό που θέλω. Κι αυτό το beat ήταν ακριβώς αυτό που θέλω. Ήταν μία λούπα από την αρχή μέχρι το τέλος με τρομπέτα. Την τρομπέτα την έκοψα και την έραψα, για να μπει έτσι… υπήρχε ήδη, αλλά την έκοψα και την έραψα. Ήθελα να είναι και λίγο love letter, ήθελα να απευθύνομαι με έναν… μ’ αυτόν τον γαλήνιο και όμορφο τρόπο, ήθελα να είναι όμορφο. Δε μπορώ να φανταστώ αυτό το κομμάτι να είναι σ’ ένα πιάνο και… I cry and Ι… δεν το φαντάζομαι έτσι. Το φαντάζομαι με έναν άλλον τρόπο, λίγο πιο coming of age , λίγο πιο νοσταλγικό, και να έχει και μια παιδικότητα. Όπως και οι φίλοι μου.
Αυτό το κομμάτι είναι από τη μία ένας ύμνος στη φιλία και στη συντροφικότητα που μας παρέχει, και από την άλλη ένα παράπονο για τις συνθήκες που αναγκάζουν μία φιλία να λειτουργήσει υπό νέους όρους. Θα αντέξει στο πέρασμα του χρόνου; Θα είμαστε μέρος της ζωής τους στο μέλλον ή το μόνο που μας ενώνει είναι το κοινό παρελθόν μας; Αναπολώντας άτομα και στιγμές, δημιουργούνται πολλοί προβληματισμοί περί απουσίας, απώλειας, επανένωσης, διαδρομής και προορισμού. Ποιο το νόημα της διαδρομής όταν δεν μπορούμε να την μοιραστούμε με κάποιον; Και τι είναι ένας προορισμός τελικά χωρίς τα άτομα που αγαπάμε;
Headin nowhere.
