Η λεμονιά

Αφελέστατα νόμιζα πως σε λησμόνησα,

Ή ίσως βιάστηκα να το πιστέψω, γιατί,

καθώς περπατούσα,

δεν μύριζα τις ανθισμένες λεμονιές, μα,

τα ρουθούνια μου καίγονταν απ’ το άρωμα

σου.

Όταν είδα την άγνωστη γριά να τινάζει με μανία τη λεμόνια,

να αρπάζει τα τρία τέσσερα λεμόνια που είχαν απομείνει,

δεν μίλησα, απλά χαμογέλασα.

Όπως όταν έφυγες απ’ το σπίτι μας και

πότιζα κάθε βράδυ το μαξιλάρι με τα δάκρυα

μου, ή τη λεμόνια που άνθιζε έξω απ’ το

παράθυρο μας.

Ακόμα δεν ξέρω γιατί.