Ο ήλιος ξεπρόβαλλε εκτυφλωτικός,
οδηγώντας τα μάτια της σε βέβαιη ήττα.
Φοβόταν την επίγεια λήθη.
Όμως πίστευε πως οι άνθρωποι έχουν ψυχή.
Πίστευε στο διάλογο των ψυχών.
Ο φόβος της λήθης ήταν για αυτή το κάτι άλλο.
Φοβόταν πως δε μπορούσε να προσφέρει
τίποτα σε αντάλλαγμα για τη ζωή.
Φοβόταν πως ούτε η ζωή,ούτε ο θάνατος είχαν νόημα.
Αυτή η εμμονή της όμως αλλόκοτη,αλλοπρόσαλλη.
Δεν ήξερε τι να προτιμήσει:
Την ομορφιά των αλλοιώσεων ή τη μαγεία των υπαινιγμών;
Τις τρυλιές του κοτσιφιού ή την απέραντη ομορφιά σου;;
Κι έτσι ένιωθε πως βρισκόταν σε ένα τρένο
που μονάχα προς τα πάνω κινούνταν.
Και ήταν προνόμιο και ευθύνη
του σώματος να ακολουθήσει ως το τέρμα.