Στο δημοτικό ήμουν μέλος χορωδίας και ενίοτε τραγουδούσα και μόνη μου.Βλέπετε ήμουν από τα άτομα που πήγαιναν ωδείο. Η θεατρολόγος όμως του σχολείου δεν με επέλεγε ούτε για να πω ποίημα.Βέβαια μπορεί να ήταν και το γεγονός ότι ήμουν και μέλος χορωδίας και δεν γινόταν να έχω και άλλον ρόλο.Τόσα χρόνια πέρασαν χωρίς να ανέβω να απαγγείλωτίποτα.Στην έκτη δημοτικού δεν άντεξα, και όταν ρώτησε ποιος ήθελε να παίξει τον Κολοκοτρώνη σήκωσα το χέρι.Όλη η τάξη γέλασε,το ίδιο και εκείνη.Προφανώς και δεν περίμενα να παίξω τον συγκεκριμένο ρόλο, αλλά σήκωσα το χέρι μου από πείσμα για να δει ότι υπάρχω.Η φωτιά που είχα μέσα μου είχε πια γίνει πυρκαγιά, ήξερα ότι αν έκανα κάτι ακραίο,ίσως με παρατηρούσε και εμένα και με έβαζε κάπου. Τότε μου είπε ότι θα μου έδινε ένα μικρό ποίημα . Είχε έρθει η στιγμή να γίνει πρόβα και όταν ήρθε η σειρά μου εκείνη είχε φύγει, δεν ήταν δίπλα μου όπως στα άλλα παιδιά.Εγώ συνέχισα να απαγγέλω.Όταν τελείωσα ο μουσικός του σχολείου είπε ότι επιτέλους μετά από τόσα χρόνια βρέθηκε ένα άτομο με καθαρή άρθρωση που να καταλαβαίνει τι λέει το ποίημα και να μπορεί να το μεταδώσει. Εκείνη την στιγμή ένιωσα ότι επιτέλους μετά από 6 χρόνια, βρέθηκε κάποιος που να με καταλαβαίνει, που να καταλαβαίνει για το τι ήμουν ικανή.