Η βροχή είχε μόλις σταματήσει, και τα φώτα της πόλης καθρεφτίζονταν στις βρεγμένες πλάκες του δρόμου. Εκείνος στεκόταν κάτω από το φανάρι, με τα χέρια στις τσέπες, κοιτώντας την.
«Θα φύγεις, λοιπόν;» ρώτησε, η φωνή του μόλις ένας ψίθυρος ανάμεσα στον νυχτερινό αέρα.
Εκείνη χαμογέλασε λυπημένα. «Δεν είναι τόσο απλό…»
Έκανε ένα βήμα προς το μέρος της, και για μια στιγμή, δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Ούτε η πόλη, ούτε οι περαστικοί. Μόνο τα μάτια του και η καρδιά της που χτυπούσε σαν τρελή.
«Μείνε.»
Δεν ήταν παράκληση. Ήταν μια υπόσχεση. Και όταν τα χείλη τους συναντήθηκαν, η νύχτα έμοιαζε να κρατάει την ανάσα της.