Το χαμόγελο σου, σαν μια Κυριακή σε μια δύσκολη βδομάδα.
Τα μάτια σου, σαν δυο ψηλά βουνά που με γεμίζουν φόβο μα και γαλήνη.
Τα χείλη σου, σαν δύο ποτάμια που ενώνονται λίγο πριν βγουν στη θάλασσα.
Η φωνή σου, σαν την πιο γλυκιά μελωδία που έχει γραφτεί.
Το κορμί σου, πάνω στο δικό μου – να σπάει, όπως το κύμα στον κυματοθραυστη.
Η μυρωδιά σου, σαν τις λεμονιές που ανθίζουν και μοσχοβολάει η γειτονιά κάθε Μάρτη.
Η καρδιά σου, σαν να θέλω να χτυπά δίπλα στη δική μου.