Heyoooo! Με λένε Lliam Storms, σοβαρά δεν είναι ψευδώνυμο παρά την πεποίθηση πολλών, και υποθέτω ότι πρέπει να θεωρούμαι λίγο μουσικός;
Άρχισα να παίζω τύμπανα όταν ήμουν περίπου 14 και για πολύ μικρό χρονικό διάστημα προσποιούμουν ότι τα έπαιζα αρκετά καλά για να μπω σε ένα συγκρότημα που έπαιζε ένα μείγμα από πανκ, crossover και nu-metal… αυτό ήταν στα τέλη της δεκαετίας του ’90, οπότε όλα είναι συγχωρημένα, σωστά;
Ούτως ή άλλως, κάποια στιγμή είχα αρχίσει να γράφω στίχους και ανόητα αποφάσισα ότι αυτό που είχα να πω ΠΡΕΠΕΙ να ακουστεί, οπότε αποφάσισα ότι ήθελα να μάθω κιθάρα για να έχω ένα κατάλληλο μέσο για να μεταφέρω τους “στίχους” μου.
Είχα την τύχη να έχω γονείς που αγαπούσαν τη μουσική και με στήριζαν, οπότε αυτό βοήθησε να διαμορφωθεί τόσο η μουσική μου όσο και, προς μεγάλη απογοήτευση, η αυτοπεποίθηση/αλαζονεία και η πίστη μου στα τραγούδια μου. Λοιπόν, ναι, μεγάλωσα με ένα κοκτέιλ μουσικών επιρροών στο σπίτι από ACDC μέχρι Johnny Cash, The Beatles μέχρι Bob Marley και φυσικά, έχοντας την τύχη να είμαι παιδί της δεκαετίας του ’80 που μεγάλωσε στη δεκαετία του ’90, έζησα την αναβίωση του πανκ και την χρυσή εποχή της μουσικής και κουλτούρας του χιπ χοπ.
Το πρώτο μου κάπως σοβαρό συγκρότημα το ίδρυσα σε ηλικία 15 ετών όταν ζούσα στο Μάαστριχτ, Ολλανδία (η μητέρα μου είναι Ολλανδή και ζούσαμε εκεί για κάποιο διάστημα), το οποίο ήταν ένα συγκρότημα Oi! Punk που ονομάζονταν Close Combat. Παίξαμε μερικές συναυλίες, κυκλοφορήσαμε ένα μίνι άλμπουμ και ένα πλήρες άλμπουμ πριν φύγω από τη χώρα, και έτσι και από το συγκρότημα, και μετακομίσω στο Λονδίνο. Προσπάθησα να ξεκινήσω ένα νέο συγκρότημα εκεί που δυστυχώς δεν προχώρησε ποτέ αλλά αυτό δεν με σταμάτησε από το να γράφω και να ηχογραφώ στο σπίτι. Κάποια στιγμή, το 2007 νομίζω, νιώθοντας δυστυχώς βαρεμένος και στάσιμος στην Αγγλία Αποφάσισα να μετακομίσω στην Ελλάδα. Η Ελλάδα ήταν πάντα το πιο κοντινό πράγμα στο σπίτι για μένα στην Ευρώπη (είμαι από τη Νέα Ζηλανδία) καθώς είχαμε περάσει μερικά χρόνια στην Πάρο όταν ήμουν μικρό παιδί και καλοκαιρινές διακοπές εκεί στα εφηβικά μου χρόνια, οπότε η απόφαση να μετακομίσω εκεί ήταν αρκετά εύκολη.
Εκεί συνδέθηκα με την Billie B. και τον Νέστορα Γκίκα και αρχίσαμε να παίζουμε μια σειρά από τα folk/ακουστικά μου τραγούδια και να τα κάνουμε πιο punk. Είχα τότε ένα μικρό underground μπαρ που λεγόταν “Chapters” και ο επιχειρηματικός μου συνεργάτης εκείνη την εποχή, ο Τάσος, ήταν ντράμερ, οπότε μαζί του ολοκληρώσαμε τη σύνθεση που έγινε το απίστευτα φοβερό “The Beggar Belief”!
Παίξαμε μια σειρά από συναυλίες, ηχογραφήσαμε το ντεμπούτο EP μας και μετά το LP “Coming Straight Through Crooked Streets” (κυκλοφορεί από την Smith&Miller Records) με τον νέο μας ντράμερ Βαγγέλη (Chain Cult, Junkheart, Feral Kids και εκατομμύρια άλλες μπάντες), κάναμε παύση λόγω αποστάσεων και προσωπικών λόγων και μόλις πρόσφατα κάναμε την επιστροφή μας από τη νέα μας βάση στη Θεσσαλονίκη με δύο νέα μέλη στο μπάσο και τα τύμπανα.
Εν τω μεταξύ, πριν από την επιστροφή μας, είχα επίσης ξεκινήσει ένα άλλο συγκρότημα με το όνομα “Priorities” στην Αθήνα, καθώς είχα φύγει από το νησί για την μεγάλη βρώμικη πόλη.
Οι Priorities ξεκίνησαν από εμένα και τον Άρη (Omixlh, Feral Kids και άλλους) καθώς θέλαμε να επιστρέψουμε ξανά προς την κατεύθυνση του Oi! με μεσαίας ταχύτητας τραγούδια που θυμίζουν ποδοσφαιρικά συνθήματα. Ηχογραφήσαμε ένα EP και το πλήρες άλμπουμ καθυστερεί πολύ, αλλά είχαμε κάποια προβλήματα με την ηχογράφηση, οπότε: κρατηθείτε λίγο ακόμα, παρακαλώ!
Έχω επίσης ένα πρότζεκτ που ονομάζεται “The Trade” με ένα ντεμπούτο EP στην Rebellion Records NL και ένα πλήρες άλμπουμ σε τελική φάση, μια παραδοσιακή φολκ μπάντα (κυρίως Ιρλανδική) που ονομάζεται “Rope’s End” με την οποία ελπίζουμε να ηχογραφήσουμε το ντεμπούτο άλμπουμ μας τους επόμενους μήνες και πιο πρόσφατα εντάχθηκα σε μια νέα Hardcore μπάντα στα φωνητικά.
Η αγάπη μου για το ραπ με έκανε να προσπαθήσω να ραπάρω, το οποίο δεν ήταν πολύ κακό – ήταν καταπληκτικά απαίσιο – αλλά εξακολουθώ να φτιάχνω dirty-90’s-east coast-boom-bap beats. Μια μέρα θα βρω τον κατάλληλο συνεργάτη με μερικούς ράπερ για να βγάλω αυτή τη δουλειά στον κόσμο.
Εκτός από αυτό, παίζω επίσης πολλά ακουστικά σόου και πρόσφατα άρχισα να προωθώ τον εαυτό μου ως σόλο “καλλιτέχνη” (μισώ τη λέξη καλλιτέχνης) και έχω αρχίσει να ερμηνεύω τα τραγούδια μου ως τραγουδοποιός που γράφω εδώ και αιώνες. Είναι φολκ με λίγο americana και country, ιστορίες σπασμένων καρδιών και ουίσκι και περισσότερα από τα γενικά τραγούδια που σε κάνουν να κλαις μέχρι να κοιμηθείς ή να κόψεις τις φλέβες σου… προφανώς χαρούμενα πράγματα.
Φυσικά, δεν βγάζω τα προς το ζην από όλα αυτά, οπότε έχω δουλέψει κυρίως ως μπάρμαν το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου για να βγάζω κάποια χρήματα και να υποστηρίζω την άρρωστη εξάρτησή μου από τη μουσική και τον τρόπο ζωής της underground σκηνής. Είμαι στην πραγματικότητα ένας “καλός” φωτογράφος (σοκαριστικά είχα μάλιστα και μια ατομική έκθεση στη Νέα Υόρκη πριν από χρόνια) και πιθανότατα θα μπορούσα να είχα κάνει πολύ καλύτερα εκεί αν η προαναφερθείσα εξάρτηση δεν είχε απαιτήσει το τίμημά της. Πρόσφατα άρχισα ξανά να φωτογραφίζω, ωστόσο ελπίζω και σκοπεύω να το απολαύσω ξανά πολύ. Έχω επίσης αρχίσει να ασχολούμαι με τη συγγραφή σεναρίων και τη σκηνοθεσία και μπορείτε να δείτε το ντεμπούτο μου με το βίντεο κλιπ που κάναμε μαζί με την πολύ ταλαντούχα Χαρούλα Στεργιαδου για το κομμάτι “The Ones You Lost” των The Beggar Belief! Περισσότερα έρχονται!!
Και να το. 5 λεπτά από τη πολύτιμη ζωή σου σπαταλημένα διαβάζοντας κάτι που ποτέ δεν ζήτησες για έναν τύπο που ποτέ δεν θα νοιαστείς. Happy Birthday!
