όταν θα γράψω ποίημα, θα είμαι κάτω απ τ’άστρα.
θα είναι λόγια τ’ ουρανού και θα σου χτίζω κάστρα.
Θα είναι λόγια πιο βαριά- κι απ της ψυχής το βάθος.
Θα είναι λόγια που θα ηχούν στης θλίψης μου το ράκος.
Θα είναι τα λόγια που θα πω για να σε νανουρίζω.
Ίσως και λόγια της αυγής, για να σε μαγνητίζω.
Θα είναι τα λόγια που θα θες, να σου τα πει η μαμά σου.
Τα λόγια που θα χρειαστείς, να είναι η φωλιά σου.
Μα θα ναι λόγια όλα αυτά, μονάχα στα βιβλία.
Λόγια που μείναν στα χαρτιά, χωρίς μεγάλη αξία.