Ήταν το καλοκαίρι του 2005, έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία της ταινίας “Ray,” και βρισκόμουν σε διακοπές σ’ ένα μικρό ελληνικό νησί, όπου ο χρόνος κυλούσε με πιο χαλαρούς ρυθμούς. Το νησί ήταν γεμάτο με σοκάκια που μοσχοβολούσαν γιασεμί, και οι μέρες περνούσαν με ατελείωτες βόλτες στις όμορφες παραλίες και ατελείωτα γέλια με φίλους. Ένα βράδυ, καθώς περπατούσα κοντά στο λιμάνι, είδα μια αφίσα για την προβολή της ταινίας “Ray” στον τοπικό θερινό κινηματογράφο. Ως μεγάλος θαυμαστής της μουσικής του Ray Charles και έχοντας ακούσει διθυραμβικά σχόλια για την ερμηνεία του Jamie Foxx, ήξερα ότι δεν μπορούσα να χάσω αυτή την ευκαιρία. Η ιδέα να δω την ταινία κάτω από τον έναστρο καλοκαιρινό ουρανό, με το αεράκι της θάλασσας να φυσάει απαλά, με γέμισε προσμονή.

Καθώς έφτασα στον θερινό κινηματογράφο, ένας κήπος γεμάτος με πολύχρωμα λουλούδια, πήρα μια θέση στις ξύλινες καρέκλες και περίμενα να αρχίσει η ταινία, νιώθοντας τον ενθουσιασμό να με κατακλύζει. Όταν η οθόνη φωτίστηκε και η ιστορία του Ray Charles άρχισε να ξετυλίγεται, η μαγεία της μουσικής και η δυνατή ερμηνεία του Jamie Foxx με καθήλωσαν. Ένιωθα σαν να είχα ταξιδέψει σε μια άλλη εποχή, σε μια Αμερική όπου οι δυσκολίες που αντιμετώπιζε ο Ray δεν κατάφεραν να καταπνίξουν το τεράστιο ταλέντο και την ψυχή του. Καθώς άκουγα τη μουσική του, ένιωσα να παρασύρομαι από το πάθος και την ένταση της ζωής του. Τα τραγούδια του, γεμάτα συναισθήματα, αντηχούσαν στην καρδιά μου, και καθώς η ταινία έφτανε στην κορύφωσή της, γύρω μου υπήρχε σιωπή, καθώς όλοι οι θεατές είχαν βυθιστεί στην ιστορία. Όταν η ταινία τελείωσε και τα φώτα άναψαν ξανά, σηκώθηκα αργά από τη θέση μου με μια αίσθηση δέους και συγκίνησης. Εκείνη η βραδιά στον θερινό κινηματογράφο με τον Ray Charles κάτω από τα αστέρια ήταν μια από εκείνες τις στιγμές που έμειναν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μου, σαν μια υπενθύμιση της δύναμης της τέχνης να μας ενώνει και να μας εμπνέει.