Μπαίνει ο μισθός και φεύγει σαν κλέφτης.

Σαν φάντασμα περνά απ’ την οθόνη.

Πριν καλά-καλά τον δω, έχει φύγει:

ΔΕΗ, αέριο, ίντερνετ, σούπερ μάρκετ, δάνειο.

Η ΔΕΗ ουρλιάζει με φωνή σκοτεινή:

«Δεν πληρώνεις; Θα στο κόψω».

Το αέριο, χειμώνα με δόντια,

μας καίει πριν καν το ανοίξουμε.

Στους τοίχους δεν στάζει υγρασία –

στάζουν αριθμοί.

Κάθε φάκελος που ανοίγω είναι σφαίρα.

Κάθε μήνας, κι ένα στόμα που δεν χορταίνει.

Κι εμείς;

Εμείς δουλεύουμε. Όλη μέρα, κάθε μέρα.

Δουλεύουμε για να πληρώνουμε. Ο μισθός μας , καπνός.

Καπνός που δεν μυρίζει ανάσα, μα πνίγει.

Δεν μένει για φαΐ, για έξοδο, για παιδί.

Μονάχα για να συντηρείται η ψευδαίσθηση ότι ζούμε.

Μα δεν ζούμε. Επιβιώνουμε. Με μάτια κουρασμένα,

με σώματα που δεν τα φτάνει ο ύπνος.

Η ζωή δεν μετριέται πια σε στιγμές,

αλλά σε ρολόγια που τρέχουν

και μετράνε την επόμενη χρέωση.

Πώς να ζήσουμε, λες;

Δεν ξέρω.

Μόνο ξέρω πως, αν δεν ουρλιάξουμε σύντομα,

θα σωπάσουμε για πάντα

μέσα σε τιμολόγια.