Σήμερα θα σου γράψω για τον Αρτούρο Ούι, λες και ήταν ένας φίλος μου. Ναι, μπορώ να τον πω φίλο μου, γιατί με ξάφνιασε αυτό το “αριστούργημα”. Αρχικά, επέστρεψε για δεύτερη χρονιά στη σκηνή και ίσως είναι από τις λίγες θεατρικές παραστάσεις που εξακολουθούν να είναι sold out. Η σάτιρα, τα κρυφά πολιτικά μηνύματα και το dark humor είναι ανεπανάληπτα στοιχεία. Ο δραματουργός, σκηνοθέτης και ποιητής Μπέρτολτ Μπρεχτ γράφοντας αυτό το έργο, το είχε χαρακτηρίσει ως μια “ιστορική φάρσα”, η οποία έπρεπε να εμφανιστεί στο κοινό.
Οι αλληγορίες είναι το παν. Το Σικάγο του Κραχ της Γουόλ Στριτ και το ναζιστικό καθεστώς του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου είναι ιστορικά γεγονότα που συνδέονται. Το έργο διαδραματίζεται, λοιπόν, σε ένα γκανγκστερικό περιβάλλον του μεσοπολέμου, στη μακρινή Αμερική. Σατιρίζει το παρελθόν με το παρόν. Και ίσως ελπίζει προς ένα καλύτερο μέλλον; Και γράφω ίσως, γιατί ούτε ο ίδιος γνωρίζει τι μπορεί να συμβεί αργότερα.
Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ότι το πρόσωπο του Αρτούρο Ούι παρόλο που είναι το “κακό” της υπόθεσης, γίνεται ταυτόχρονα αρεστό στην κοινή γνώμη. Μήπως γιατί εκμεταλλεύεται τον φόβο, τη χειραγώγηση και τη διαφθορά για να καταλάβει την εξουσία; Προφανώς και ο λαός δε θα αντιληφθεί τίποτα, από τη στιγμή που είναι “υποταγμένος” και δεν έχει τη δική του προσωπική άποψη.
Άρα μήπως τελικά αυτό το θεατρικό έργο λειτουργεί ως προοικονομία άσχημων εξελίξεων; Μήπως προσπαθεί να προειδοποιήσει την κοινή γνώμη ότι πρέπει να ανοίξει επιτέλους τα μάτια της; Ο αυταρχισμός και η χειραγώγηση πάντα θα είναι παρόντα στοιχεία, αλλά ποτέ φανερά. Ευχαριστώ τον φίλο μου, λοιπόν. Τον Αρτούρο Ούι. Γιατί με βοήθησε όχι μόνο να ανοίξω τα μάτια μου προς την πραγματικότητα, αλλά κατάφερα να αντιληφθώ το πολιτικό υπόβαθρο του χθες, του σήμερα και του αύριο.