Ήμουν στην πρώτη δημοτικού, όταν ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με τον χορό. Πιο συγκεκριμένα, με το μπαλέτο. Πόσο μακρινό φαίνεται πια, αλλά πόσο ωραίο. Η αλήθεια είναι ότι μικρή δεν ήθελα να χορεύω, ντρεπόμουν ακόμα και τη σκιά μου. Έλα, όμως, που άλλαξαν όλα λίγο αργότερα. Όχι μόνο αγάπησα το μπαλέτο, αλλά δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό. Ο χορός πάνω στις γνωστές σε όλους, pointe, με έκανε να χάνομαι κάθε φορά. Παρόλο τον πόνο και τις μελανιές, παρόλο που στην αρχή φοβόμουν, πλέον κάθε χορογραφία και κάθε πάτημα μου με εκφράζει και με γεμίζει αυτοπεποίθηση. Ένας κρυμμένος έρωτας για εμένα! Πόσο ευτυχισμένος μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος με κάτι τόσο απλό! Και το πιο ωραίο; Βλέποντας τον “Καρυοθραύστη” σε ζωντανή σκηνή, χάθηκα περισσότερο. Κατάλαβα ότι αυτό ήταν για εμένα! Πόσο τυχερή ένιωσα που είχα αυτήν την ευκαιρία να δω αυτό το μπαλέτο. Πόσο τυχερή ένιωσα που από μικρή συνειδητοποίησα τι με εκφράζει και τι πρέπει να ακολουθήσω. Να μην παρατάτε τα όνειρά σας! Να προσπαθείτε, όσο κι αν δυσκολεύεστε, όσο κι αν πονάτε! Σκεφτείτε πόσες ώρες προπόνησης αντέχω και πόσες ακόμα θα αντέξω στο μέλλον, χωρίς να με ενδιαφέρει, γιατί πραγματικά το θέλω! Να βάζετε στόχους και να τους υλοποιείτε!