Μια ήταν η παράσταση που επί τρία χρόνια έβγαινε sold out και όλοι είχαν να πουν κάτι θετικό για αυτήν.  Περίμενα και ανυπομονούσα δύο ολόκληρα χρόνια μέχρι να καταφέρω να δω και εγώ αυτό το μοναδικό θέαμα. Επιτέλους αυτή η στιγμή ήρθε, με μερικές αναμπουμπούλες , αλλαααα, να μαι, μπροστά από την σκηνή, λαχταρώντας να χτυπήσει το τελευταίο κουδουνάκι. 

Είναι η εποχή μας και τα παράλογα της ; είναι η τυφλή δικαιοσύνη; που με έκανε να θέλω τόσο πολύ να δω την παράσταση; Αυτό που ξέρω πάντως ήταν ότι διαδραματίζονταν με τόσο μοναδικό τρόπο ,το καυστικό και καταγγελτικό σύμπαν του Ντάριο Φο, με ζωντανή μουσική και μπόλικο χιούμορ , διακωμωδώντας προκλητικά την σκληρή πραγματικότητα, που περιέχει βία , ηλιθιότητα, αυθαιρεσία της εξουσίας και πολιτική διαφθορά. Με λίγα λόγια , το σήμερα.

 Πέρα από την σκοτεινή κωμική σάτιρα, αυτό που σου τραβούσε την προσοχή ήταν η τόση ευστοχία και αποκαλυπτικότητα των τραγουδιών που ακούστηκαν , που ομολογώ πως μέχρι και σήμερα , ηχούν οι στίχοι στα αυτιά μου.

Το ρεζουμέ λοιπόν της παράστασης , ήταν ότι ο Ντάριο Φο καταφέρνει να “ξεσκεπάσει” τη δολοφονία του “αναρχικού σιδηροδρομικού” Τζουζέπε Πινέλι που διαπράχθηκε από την ιταλική αστυνομία. Με σατιρικό και ειρωνικό τρόπο καταγγέλλει το τραγικό συμβάν, καυτηριάζοντας την κατάχρηση της εξουσίας και ασκεί κριτική στην ασύδοτη εξουσία του συστήματος δικαιοσύνης της Ιταλίας.

Μια ιστορία που ενσαρκώθηκε από έναν γελωτοποιό- παλιάτσο , που περιπλανώμενος ως θεατρίνος και μουσικός, μεταπηδά σε εποχές και αιώνες προκειμένου να παίξει την αγαπημένη του ιστορία. Αυτή του αναρχικού. Ένα τυχαίο γεγονός, όπως ήθελαν να πιστεύουμε.

Οι στίχοι μιλάνε και από μόνοι τους, φέρνοντας στον νου , αληθινά γεγονότα.

Και , που είστε; αν σας δοθεί η ευκαιρία, να δείτε την παράσταση με τα τόσα ηχηρά μηνύματα για το σήμερα, που δεν δίστασε , να μιλήσει χύμα και με ειλικρίνεια. Καιρός να μην κλείνουμε τα μάτια στην αλήθεια.

Ένα τυχαίο γεγονός
Μια νύχτα με αστέρια
Που βρέθηκε αναρχικός
Σε λάθος μπάτσου χέρια

Κι απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο
Έπεσε μοναχός του
Γιατί πολύ τον τρέλανε
Ο άλλος εαυτός του

Υπάρχει ένας θάνατος
Ένας τυχαίος φόνος
Που επαναλαμβάνεται
Στα μάτια μου μπροστά

Απέναντι στο άδικο
Κανείς μη μένει μόνος
Δεν φτιάχτηκαν οι άνθρωποι
Να ζούνε χωριστά

Μα είναι θέλημα Θεού
Ό, τι και να συμβαίνει
Ό, τι ξοπίσω μάς κρατά
Κι ό, τι μπροστά πηγαίνει

Άλλοι τον είπανε Χουάν
Άλλοι τον λεν Βαγγέλη
Άλλοι τον είπανε Χριστό
Κι άλλοι τον λεν Πινέλι