Πριν προλάβω να κλείσω τα μάτια μου, το λευκό σεντόνι έπεσε απαλά σαν χάδι, καλύπτοντας το γυμνό ταλαιπωρημένο μου κορμί. Η ανυπόμονη καρδιά μου, βιαζόταν να σταματήσει.-Και τα κατάφερε πανηγυρικά.
Καθώς τον κοίταζα, ένα αχνό χαμόγελο πέρασε σαν βιαστικό αεράκι, στα χείλη του που άρχισαν να παγώνουν. Ήταν άραγε καλή αυτή η επιλογή μου ή βιάστηκα να φύγω από ένα κόσμο που δεν μου ταίριαζε; -Σκέφτηκα.
Ένιωθα την φυλακή να φέγγει από μέσα μου….και μια περίεργη δύναμη να με παρασέρνει σε ένα κόσμο διαφορετικό. -Ελευθερώθηκα.. Έδωσα, πήρα, διδάχτηκα. Νομίζω πως ο επίγειος κύκλος της ζωής μου έκλεισε.. Ήρθε επιτέλους η στιγμή να ταξιδέψω στο πεδίο των πνευμάτων και των ψυχών. Στην πατρίδα που δεν γνώριζα αλλά με καλούσε κοντά της.
Μια γλυκιά φωνή φευγαλέα, μου ψιθύρισε:” Ήρθα να σε απελευθερώσω από το φόβο..”
Το μαύρο σύννεφο -σκέφτηκα δεν θα σκεπάζει άλλο την καρδιά μου με σκουριασμένα όνειρα και ανείπωτες ελπίδες.Ο χορός της σκιάς μου,είχε φτάσει, με μια δύναμη που δεν γνώριζα ότι υπήρχε. ..