Άγγιζα τα πράγματα σου,
κι ενα ρεύμα διαπερνούσε το ειναι μου .
Πάνε χρόνια απ τη φυγή σου,
όμως ακόμα σκαλίζω τις στάχτες μου.
Δεν σε ξεπέρασα ποτε. Ούτε θα το κάνω.
Έτσι ειναι οι μεγάλοι έρωτες.
Κι αν με ρωτήσουν για σένα,
δεν θα τους πω πως εχω ακόμα τη μυρωδιά σου στα ρουθούνια μου.
Ούτε πως περιμένω να γυρίσεις.
Καλά καλά, ούτε σε μενα δεν το λεω.
Κι αν σήμερα το παραδέχτηκα,
είναι γιατί λύγισα μπροστά στη ματαιότητα του χρόνου.
Γιατί πέρασε άλλη μια μερα που δεν μου πες καλημέρα.
Γιατί ηρθε κι άλλο ένα καλοκαίρι χωρίς να δούμε το ηλιοβασίλεμα αγκαλιά στο εκκλησάκι που αγαπούσα.
Γιατι τα βράδια που ξαπλώνω να κοιμηθώ φέρνω στο νου μου τη ζεστασιά σου για να με πάρει ο ύπνος.
Γιατί ολα αυτα ξεθώριασαν τόσο, που φοβάμαι να μην ξεχάσω.
Γιατί, τότε θα σε χάσω.