Σαν το κερί που έλιωνε,
τα μάτια μου θολώναν.
Γέμιζαν λύπες και χαρές ,
στιγμές που με πληγώναν.

Τίποτα πια δεν έμεινε,
μόνο μια λεπτομέρεια,
που την καρδιά μου έριξε,
σε άγνωστα λημέρια.

Ήταν εκείνο το φιλί,
του χωρισμού, το λάθος.
Καθώς τα χείλη δίστασαν,
να βρουν ξανά το πάθος.

Λόγια που σύρθηκαν παντού,
στον άνεμο χαθήκαν.
Ίσως να βρούνε κάποτε,
τον λόγο που γραφτήκαν.