Ο αγνός έρωτας,
συνέθετε άναρχα μέσα μου
μια μελωδία από νότες
που δημιουργούνταν
από το άκουσμα της φωνής σου.

Οι αναμνήσεις, πέφτανε,
σαν τους κεραυνούς που χαζεύαμε
στις καλοκαιρινές μπορες,
εκείνου του Ιουνίου.

Θυμάσαι, μου λεγες όλο το βράδυ θεωρίες.
Ύστερα το νιωσα.
Σαν τη λάμψη εκείνη,
έρχονται οι άνθρωποι.
Φεύγουν και εσυ περιμένεις,
την επόμενη καλοκαιρινή μπόρα,
για τον επόμενο.