Μια αγκαλιά.
Ένα άγγιγμα.
Ένα ‘μου έλειψες’ αρκεί.
‘Ενα κοίταγμα, ένα βλέμμα, ένα σφίξιμο.
Ένα ‘σε ήθελα εδώ σήμερα’
έφτασαν για να σπάσω σε κομμάτια.
Για να παραδεχτώ ότι είμαι ευάλωτη,
ότι πονάω όταν είμαι κοντά σου γιατί σκέφτομαι.
Σκέφτομαι πως θα είμαι μακριά σου,
περισσότερο καιρό απ’ ότι κοντά σου.
Με ρωτάνε για σένα.
‘Δεν ξέρω’ απαντάω, σαν να είσαι ξένος.
Σαν να είσαι ξένος.
Ξένος εσύ σε εμένα.
Μια μόνο ματιά σου χρειάζομαι για να σε ξέρω.
Αυτοί όμως δεν το ξέρουν
Γιατί είμαστε άγνωστοι.
Άγνωστοι που ξέρουμε ο ένας τον άλλον,
που θέλουμε ο ένας τον άλλον,
που αγαπάμε ο ένας τον άλλον
που όμως ποτέ δεν είπαμε τίποτε,
που ποτέ δεν είπα ‘και εγώ’
και πονάω.
Κάθε μέρα.