Καθημερινή, μεσημέρι. Τα πιο σπουδαία πράγματα συμβαίνουν καθημερινές μεσημέρι. Περπατούσα προς το κέντρο για να βρω τον Νίκο, όταν μία τύπισσα με ρώτησε τι ακούω. Viceroy. Ακούω Viceroy. Μία μπάντα που γνώρισα έναν χρόνο πριν, σε ένα στούντιο που -ευτυχώς για μένα- είχε άθλια ηχομόνωση. Από τότε ζήτημα να έχω χάσει ένα live τους, τα οποία πρέπει να σημειώσω εδώ ότι είναι μαγικά. Νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε ταινία, ο χρόνος παγώνει και ξεκινάει μόνο όταν κατεβαίνουν από τη σκηνή. Η μουσική τους έχει επιρροές από Nick Cave μέχρι Doors, από Sonic Youth μέχρι Lana Del Rey. Δεν υπάρχουν περιορισμοί και όσο γράφουν τόσο ανακαλύπτουν και εντάσσουν νέα στοιχεία στα κομμάτια τους.
Με τον Νίκο, τραγουδιστή, κιθαρίστα και στιχουργό των Viceroy, μιλήσαμε για το τελευταίο τους single. Για μένα η καλή μουσική έχει δύο εκφάνσεις: κομμάτια που δεν αντέχεις να ακούσεις πάνω από μία φορά, και κομμάτια που δε χορταίνεις να ακούς. Το Sun Girl, πιστέψτε με, ανήκει στη δεύτερη.
Κάτι από την κουβέντα μας που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι ότι γενικά οι στίχοι στους Viceroy είναι περισσότερο αυτοσχεδιασμός. Άμα βάλεις και ακούσεις τα takes στον (παραγωγό μας) Αντώνη, είναι διαφορετικά το καθένα. Πολλά τραγούδια όταν τα παίζαμε live δεν είχανε γραφτεί οι στίχοι και είχα στο μυαλό μου το τι ήθελα να περιγράψω εκείνη τη στιγμή. Υπάρχουν στάνταρ σώματα, απλά δε θα περιοριστώ. Υπάρχουν σημεία τα οποία αιωρούνται λίγο αλλά νομίζω ότι είναι όμορφο αυτό. Κάνει κάθε performance λίγο πιο ξεχωριστό.
Κάθε φράση του κομματιού αρχίζει με την ίδια λέξη και εξελίσσεται διαφορετικά, κάτι το οποίο ο Νίκος εμπνεύστηκε από ένα ποίημα του Jim Morrison. Όταν πήρα την κιθάρα πρώτη φορά και ξεκίνησα να το παίζω ήταν ήδη τραγούδι στο μυαλό μου. Και η φωνή βρήκε μόνη της τη θέση της. Και την πρώτη φορά που το παίξαμε ο Άλεξ βρήκε κατευθείαν το part του, ο Dima ήξερε τι θα παίξει… είναι αυτό το… γράφτηκε μόνο του το κομμάτι.
Είναι περισσότερο ερωτήσεις οι στίχοι, τώρα που το σκέφτομαι.
Sun girl, where is your mind, what you’re thinking?
Sun girl, why are your eyes so cold?
…απευθύνομαι στην κοπέλα μου, την Ε. Ήταν μία περίοδος στην οποία είχα ψιλο-χαθεί. Σε σχέση με τον εαυτό μου περισσότερο. Δεν ήξερα τι θέλω να ακολουθήσω. Σαν τρόπο ζωής.
Sun girl, why are the words, they’re not sticking
Sun girl, love me now that you’re leaving
Sun girl, love me now that I’m gone
Προσπαθούσα να καταλάβω τι θέλω να κάνω και προσπαθούσα να βρω βοήθεια σ’ αυτό. Και έβλεπα ότι και η Ε. είναι λίγο ψιλο-χαμένη εκείνο το διάστημα οπότε είναι ότι προσπαθώ να καταλάβω τι θέλω αλλά προσπαθώ να σε βοηθήσω και σένα. Ξέρω ότι είμαστε και οι δύο μπερδεμένοι αλλά θα βγει άκρη.
Sun girl, where’s that smile that I know?
Sun girl, do you ever feel lonely?
Τα θέματα τα οποία επικρατούν στους στίχους είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, είτε με την πόλη, είτε με τον εαυτό σου, είτε με την κοπέλα σου, με το αγόρι σου ή οτιδήποτε… δεν ξέρω, με ένα μέρος… και θεωρώ ότι μπορείς να ταυτιστείς εύκολα με αυτά.
Στο δεύτερο λεπτό του κομματιού σταματάνε για κάποια δευτερόλεπτα τα υπόλοιπα όργανα και μένει μόνο μια κιθάρα. Μας είχε βγει εκείνη τη στιγμή (σε πρόβα). Σταματήσαν τα παιδιά να παίζουν γιατί νομίζανε ότι τελείωσε το τραγούδι και εγώ συνέχισα να παίζω και μετά μπήκαμε όλοι μαζί. Οπότε μας άρεσε και το κρατήσαμε. Είναι κατά λάθος σκόπιμο. Συμβαίνουν πολλά τέτοια.
Το τελευταίο κουπλέ έχει και δεύτερη φωνή, αυτή της Ειρήνης. Θέλαμε κάτι το οποίο θα κάνει να ξεχωρίσει το τελευταίο κουπλέ από τα υπόλοιπα δύο.
Ο «θόρυβος» που υπάρχει ηχητικά αντικατοπτρίζεται και στο βίντεο κλιπ: Μας αρέσει η φασαρία σαν κόνσεπτ… Συνειδητοποιήσαμε ότι όντως αυτό το «νιώθω χαμένος» απ’ το οποίο ξεκίνησε το τραγούδι έχει σχέση με τη βαβούρα της πόλης. Χάνεσαι πολύ εύκολα σε μία πόλη νομίζω. Το κέντρο, τα αμάξια… Σε κάνει να χάνεσαι ακόμα περισσότερο όλη αυτή η βαβούρα, ο κόσμος…
Ένα κομμάτι που αποτυπώνει σε μεγάλο βαθμό αυτή την περίεργη δεκαετία των 20. Το χάος που επικρατεί σε πολλούς τομείς της καθημερινότητάς μας, τους προβληματισμούς που μας περιτριγυρίζουν, τα ερωτήματα για τα οποία δεν έχουμε βρει απαντήσεις, τις ανασφάλειες που νιώθουμε. Μία ανάγκη να μας αγκαλιάσουν, εμάς και τα προβλήματά μας, και ταυτόχρονα μία δήλωση για την πρόθεσή μας να κάνουμε το ίδιο για τα άτομα που αγαπάμε. Και όλα αυτά με μια τόσο αισιόδοξη και τρυφερή νότα, όσο και ο τίτλος από μόνος του.
Sun girl
📝: Άννα Μαρία Λουλούδη
