Ο χορός ήταν πάντα κάτι που με μάγευε, αλλά η αληθινή μου αγάπη για τον μπαλέτο άρχισε να ανθίζει όταν πήρα τα πρώτα μου παπούτσια μπαλέτου σε ηλικία δέκα ετών. Θυμάμαι ένα ηλιόλουστο απόγευμα Σαββάτου στην Πάτρα, όταν η μητέρα μου κι εγώ επισκεφθήκαμε το μικρό κατάστημα χορού της γειτονιάς. Εκεί, ανάμεσα στα πολύχρωμα φορέματα και τα ευγενικά χαμόγελα, βρήκα τα παπούτσια που με έκαναν να αισθανθώ ότι μπορούσα να πετάξω. Ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης με καλοσύνη μας βοήθησε να βρούμε το τέλειο ζευγάρι, και η μητέρα μου επιβεβαίωσε με το χαμόγελό της ότι είχαμε κάνει τη σωστή επιλογή.

Όταν επέστρεψα στο σπίτι, έτρεξα στο δωμάτιό μου και ξαναφόρεσα τα νέα μου παπούτσια. Κάθε πιρουέτα και κάθε άλμα με έκανε να νιώθω σαν να χόρευα στον αέρα. Αυτά τα παπούτσια έγιναν ο σύντροφός μου σε κάθε πρόβα και κάθε παράσταση, δίνοντάς μου την αυτοπεποίθηση να συνεχίσω και να εξερευνήσω τον μαγικό κόσμο του μπαλέτου.

Από εκείνη την ημέρα, η αγάπη μου για τον χορό μεγάλωνε καθημερινά. Κάθε στιγμή που περνούσα  κάτω από τον λαμπερό ήλιο και τα στενά δρομάκια της πόλης, με έκανε να συνειδητοποιώ ότι αυτά τα πρώτα παπούτσια μπαλέτου ήταν το πρώτο βήμα σε ένα μαγευτικό ταξίδι γεμάτο πάθος και δημιουργικότητα.