Πριν από είκοσι χρόνια, ήμουν 17 ετών.
Πριν από είκοσι χρόνια, κυκλοφόρησε το Rêves Mécaniques των The Hacker, ένα πραγματικό σημείο καμπής στη μουσική μου πορεία. Εκείνη την εποχή, απομακρυνόμουν από το Skyrock και τους ελεύθερους ραδιοφωνικούς σταθμούς για να διευρύνω τη μουσική μου κουλτούρα, αναζητώντας μια διέξοδο από την ασχήμια του τσιμέντου όπου είχα μεγαλώσει. Οι βόλτες με το τρένο στη μεγάλη πόλη ήταν πολύτιμες στιγμές για να εξερευνήσω νέους ήχους. Περνούσα ώρες ψάχνοντας τυχαία άλμπουμ, παρασυρόμενος από ενδιαφέροντα εξώφυλλα ή άγνωστα είδη. Έτσι ανακάλυψα το Rêves Mécaniques, με το μινιμαλιστικό εξώφυλλο και την κασέτα που στάζει.
Η electro δεν ήταν ακόμα το αγαπημένο μου είδος- συχνά με τραβούσαν οι συλλογές της Hed Kandi περισσότερο για τα οπτικά τους παρά για το μουσικό τους περιεχόμενο. Ωστόσο, αυτές οι συλλογές με είχαν συστήσει σε μερικά ενδιαφέροντα κομμάτια, όπως το ιδιόρρυθμο remix των Scissor Sisters στο Comfortably Numb των Pink Floyd.
Το 2004 ήταν η χρονιά των Sex In Dallas και του άλμπουμ τους Around the War με την αδιάφορη επιτυχία Everybody Deserves to be Fucked και την ψιθυριστή, ποπ διασκευή του Five o’Clock των Aphrodite’s Child. Ήταν η χρονιά του Mylo και του Destroy Rock’n’Roll του, το οποίο δεν έχει γεράσει καλά, αλλά τότε ακουγόταν τόσο dancefloor-ready με ένα είδος λυκόφως χαράς.
Ανακάλυπτα αυτό το απίστευτο crossover, αυτό το μείγμα των electro-synthwave ήχων της δεκαετίας του ’80 με μια punk και rock συμπεριφορά.
Αλλά το Rêves Mécaniques μεταμόρφωσε την αντίληψή μου για την ηλεκτρονική μουσική. Οι ηχητικές υφές του άλμπουμ είναι βαριές και στοιχειωμένες, με στρώματα synth που κελαηδούν στο αυτί σου σαν λάμψεις φωτός σε μια σκοτεινή νύχτα. Οι ψυχροί ήχοι είναι ταυτόχρονα αιχμηροί και λεπτοί, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα όπου η ακρίβεια των μηχανών αναμειγνύεται με έναν απροσδόκητο αισθησιασμό. Μια απόλυτη βύθιση.
Αυτό το άλμπουμ μου αποκάλυψε ότι η μουσική μπορεί να είναι βαθιά εφιαλτική χωρίς να είναι ζοφερή ή καταθλιπτική, ενώ εξακολουθεί να ακτινοβολεί στο σκοτάδι. Οι βαριές, θαυματουργές μπασογραμμές, ικανές να ξυπνήσουν τους νεκρούς, αντηχούν σαν το υπνωτικό άσμα των παιδιών από το Village of the Damned, μαγεύοντας τα μυαλά και οδηγώντας τα, σαν υπνοβάτες, προς μια φασματική αφύπνιση.
Κομμάτια όπως το Traces, με την ηλεκτρισμένη ενέργειά του που θυμίζει τους Presets, καθώς και τα Radiation και The Brutalist, παραμένουν αναπόσπαστο κομμάτι των σετ μου. Η πολεμική και αδυσώπητη φύση τους προσδίδει μια άμεση ρυθμική δύναμη, κάνοντας κάθε εμφάνιση πιο έντονη και συναρπαστική.
Το Rêves Mécaniques παραμένει μια πολύτιμη αναφορά, μια γέφυρα ανάμεσα στο μπετόν του παρελθόντος μου και στα ηχοτοπία που έχω μάθει να εκτιμώ. Αναμειγνύοντας ψυχρούς ηλεκτρονικούς ήχους με απροσδόκητο συναισθηματικό βάθος, αυτό το άλμπουμ αποδεικνύει ότι είναι δυνατόν να βρεθεί ένα εκτυφλωτικό φως ακόμη και στις πιο σκοτεινές γωνιές της μουσικής.