Στα χρόνια του 90, όταν οι πωλητές δίσκων ήταν ακόμη ο πρωταρχικός προορισμός για τους λάτρεις της μουσικής, υπήρχε ένας δίσκος που έμενε στον θρύλο της αναζήτησης, έναν δίσκος που λάμπει σαν αστέρι στη σκοτεινή συλλογή της μουσικής ιστορίας. Ήταν η συνέχεια του “Jeopardy,” ένας δίσκος που πλημμύριζε τους ακροατές με την μαγευτική του μουσική, μια συνολική εμπειρία που άκουγες από την αρχή μέχρι το τέλος.

Οι προκλητικές νότες συνέχιζαν εκεί που τους είχαν αφήσει οι Joy Division, προσθέτοντας ένα βάθος και μια συναισθηματική επικίνδυνη ομορφιά στον ήχο τους. Παρόλο που ο δίσκος ήταν ένα από τα αριστουργήματα της εποχής του, δεν γνώρισε τη μεγάλη απήχηση που του αξίζει.

Στις δεκαετίες του ’90, όταν ήμουνα μικρός, οι δισκογραφικές επιλογές στα μαγαζιά ήταν περιορισμένες, αλλά η μουσική των Sound ήταν must-have. Ο πρώτος τους δίσκος κυριαρχούσε στα δισκάδικα τότε. Καθώς μεγάλωνα, αναδεικνύοντας τη σπουδαιότητα τους, ο δίσκος τους έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της συλλογής μου.

Ο χρόνος πέρασε, και ο δίσκος τους κατέλαβε τη θέση του στην ελίτ των post-punk δισκών. Αν και επιδραστικός, παρέμεινε κρυμμένος, ένα αντικείμενο πόθου για συλλέκτες. Το κομμάτι “Winning” έγινε ανθολογία, μια τρελή κομματάρα που συνεχίζει να χαράσσει τη μνήμη κάθε ακροατή.

Αν και δεν τον έχω ακόμα στη συλλογή μου, ο δίσκος αυτός παραμένει μια πολύτιμη πέτρα στη σκοτεινή αμμουδιά της μουσικής, πάντα εκεί για να ανακαλυφθεί από όσους αναζητούν την αληθινή ομορφιά πέρα από τα φώτα της δημοσιότητας.