Ήταν μια καθαρή Δευτέρα βράδυ του 2022 και βρισκόμουν μόνος μου στην πόλη. Οι δρόμοι ήταν άδειοι και η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη από μια αίσθηση ερημίας και μελαγχολίας. Όχι μόνο δεν είχα σχέδια για το βράδυ αλλά και η αδράνειά μου αυξάνονταν από την απουσία κινήτρων.

Αποφάσισα να απομονωθώ στο σπίτι μου και να βυθιστώ στον κόσμο της κινηματογραφικής τέχνης. Επέλεξα να παρακολουθήσω την ταινία “The United States vs. Billie Holiday”, ένα φιλμ που είχα ακούσει πολλά και είχα μείνει με ανοιχτή την περιέργεια να το δω.

Καθώς ξετυλίγονταν η ιστορία της Billie Holiday μπροστά στα μάτια μου, ανακάλυπτα ένα κομμάτι της αμερικανικής ιστορίας που ήμουν ανεξήγητα λιγότερο εξοικειωμένος. Οι προκλήσεις, οι αγώνες και οι δυσκολίες που αντιμετώπισε η Billie Holiday με άφηναν συναισθηματικά συγκλονισμένο.

Καθώς η ταινία έφτανε στο κορύφωμα της και η Billie ερμήνευε το “Strange Fruit”, το τραγούδι που έγινε σύμβολο αντίστασης και αλλαγής, η συγκίνηση μου ήταν ανείπωτη. Η φωνή της Billie Holiday διαπερνούσε την οθόνη και φτάνει στην καρδιά μου, φέρνοντας μια έντονη αναστάτωση και αφύπνιση για τη σημασία της τέχνης στην κοινωνική αλλαγή.

Καθώς τελείωνε η ταινία, αισθανόμουν μια αίσθηση ενέργειας και αποφασιστικότητας να αντιμετωπίσω τις προκλήσεις μου με τον ίδιο τρόπο που έκανε η Billie Holiday. Το “Strange Fruit” έμεινε χαραγμένο στο μυαλό μου ως μνημείο αντίστασης και ελπίδας σε μια κοινωνία που παλεύει για ισότητα και δικαιοσύνη.