Η ταινία Cashback είναι ένα ταξίδι μέσα στην καθημερινότητα, τον χρόνο και την τέχνη, και με άγγιξε με έναν τρόπο που δεν περίμενα. Θυμάμαι έντονα τη σκηνή στο σούπερ μάρκετ, όπου ο πρωταγωνιστής, ο Μπεν, ένας νεαρός φοιτητής που περνάει μια οδυνηρή φάση αϋπνίας μετά από έναν χωρισμό, ανακαλύπτει ότι μπορεί να σταματήσει τον χρόνο. Η ανάγκη του να βρει κάτι όμορφο μέσα στη ρουτίνα της ζωής, σε μια φάση που όλα γύρω του μοιάζουν στατικά, τον ωθεί να δραπετεύσει μέσα από τη ζωγραφική.

Όταν ο Μπεν σταματά τον χρόνο στο σούπερ μάρκετ, όλα παγώνουν. Οι πελάτες μένουν ακίνητοι, οι εργαζόμενοι σε ανυποψίαστες πόζες, ενώ τα φώτα και τα προϊόντα γύρω του παραμένουν ακίνητα, σαν να ζουν σε έναν άλλο κόσμο. Εκείνος όμως κινείται ελεύθερα, κι αυτό τον κάνει να νιώθει σαν θεατής μιας ζωής που εξελίσσεται γύρω του χωρίς να τον αγγίζει.

Η ιδιαίτερη ματιά του στην ομορφιά της στιγμής τον οδηγεί να παρατηρήσει λεπτομέρειες που σε κανονικές συνθήκες θα προσπερνούσε – το φως που πέφτει σε ένα πρόσωπο, η καμπύλη ενός σώματος, η ηρεμία της ακινησίας. Σχεδιάζει τις γυναίκες που βρίσκονται εκεί, όχι με διάθεση φτηνής εκμετάλλευσης, αλλά σαν ένας καλλιτέχνης που αποτυπώνει την αλήθεια της στιγμής. Τα σκίτσα του είναι ένας τρόπος να φυλακίσει τη στιγμή και να τη μετατρέψει σε αιωνιότητα.

Αυτή η σκηνή στο σούπερ μάρκετ μου θύμισε κάτι προσωπικό. Πόσες φορές δεν επιθυμούσα να μπορούσα να σταματήσω τον χρόνο, να κρατήσω την ομορφιά μιας στιγμής και να την εξετάσω χωρίς την πίεση της φθοράς; Το σούπερ μάρκετ, σύμβολο της καθημερινής ρουτίνας, μεταμορφώνεται σε έναν καμβά, όπου ο χρόνος παύει να υπάρχει και η τέχνη γίνεται η μόνη πραγματικότητα. Έτσι κι εγώ, όπως ο Μπεν, συχνά αναζητώ τρόπους να δραπετεύσω από το άγχος και τις πιέσεις της καθημερινότητας, και η τέχνη – είτε με τη μορφή της γραφής είτε της φωτογραφίας – γίνεται η δική μου έξοδος, το δικό μου εργαλείο να κατανοήσω τη ζωή.

Η σκηνή αυτή ενσάρκωσε για μένα την ιδέα ότι η τέχνη δεν είναι απλά μια δημιουργική διέξοδος. Είναι μια απόπειρα να σταματήσουμε τον χρόνο, να κάνουμε τις στιγμές που αγαπάμε αθάνατες. Όπως ο Μπεν, έτσι κι εγώ βρίσκω συχνά παρηγοριά στη δημιουργία, γιατί εκεί είναι που οι στιγμές που φοβόμαστε πως χάνονται, παραμένουν ζωντανές για πάντα.