Σε νιώθω
από την πρώτη σταγόνα.
εκείνη που δεν έσταξε.
μόνο κάηκε στην επαφή.
σαν νεύμα.

είσαι βαρύς σήμερα.
όχι στα χέρια.
στα γόνατα.
εκεί που η ήττα μένει και κοιμάται.

παλιά ερχόσουν με φως.
τώρα μπαίνεις σαν σκιερή πρόβα.
σαν κάτι που ξέρει
ότι δεν θα τελειώσει καλά
κι όμως έρχεται.

όταν χτυπάς το πόδι σου
νομίζεις πως μ’ εξουσιάζεις
μα εγώ —
εγώ —
κρύβω ακόμα το αίμα του άλλου.
εκείνου που έσπασε
χωρίς φωνή
και δεν τον άκουσε κανείς.

με θυμάσαι μόνο όταν πέφτεις.
όταν φεύγει η μπάλα
και μένεις μόνος με τον ιδρώτα σου
και την ανάσα που ξεφεύγει.

σου κρατώ το σώμα.
σου αρνούμαι τον θρίαμβο.

είμαι εδώ.
το δάπεδο.
όχι φίλος.
όχι εχθρός.
μια επαφή που δεν σου ανήκει.

κι όταν τελειώσεις,
όταν φύγεις ξανά
κουβαλώντας
μόνο ήχους
και πόνο
και την αίσθηση του “λίγο ακόμα”—

εγώ θα σε έχω ακόμα πάνω μου.
μ’ ένα αποτύπωμα.
ένα μικρό, υγρό “ήμουν εδώ”.
που ποτέ δεν στέγνωσε.