Είπα να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα στην κινηματογραφική παραγωγή του Ρένου Χαραλαμπίδη, τα “Φτηνά Τσιγάρα”. Μία ταινία η οποία τελικά αναγνωρίστηκε πολλά χρόνια αργότερα και που κατά την γνώμη μου, είναι “ύμνος” προς τον ρομαντισμό. Κάτι που στο οποίο οι μέρες μας πιστεύω, πάσχουν από μία κάποια έλλειψη.

Η ταινία παρουσιάζει τον Νίκο, έναν τριαντάχρονο άνεργο που ζει μόνος δίχως σύντροφό, από πεποίθηση. Τον περιβάλλουν διάφοροι τύποι ανθρώπων, όπως ο ιδιοκτήτης του καφενείου όπου συχνάζει, ο Τέλης (μόνιμος θαμώνας και πολυλογάς), ο φίλος του, ένας κυνικός που παροτρύνει τον Τέλη στο κυνήγι της γυναίκας, αλλά και ο Μανώλης, που είναι τυχοδιώκτης, πρόθυμος να εμπλακεί στις πιο απρόσμενες καταστάσεις. Τελικά, ο Νίκος γνωρίζει σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο την Σοφία, μια όμορφη νεαρή κοπέλα γεμάτη αυτοπεποίθηση, από τον χώρο της μόδας. Περιπλανιούνται μια νύχτα μαζί στην πόλη και χωρίζουν. Θα την αναζητήσει εκ νέου, καθώς πλέον ο περίγυρος του δεν τον εμπνέει.

Και προς το τέλος της ταινίας και κάτω από έναν συγκεκριμένο πλάτανο, τα χαράματα και στο κέντρο της Αθήνας, παρουσιάζεται ένα φιλί που δε συνέβη ποτέ. Ένα φιλί που δεν βρήκε ποτέ τον δρόμο του. Και αυτό επειδή ο ήρωας ως δεσμώτης του ρομαντισμού, αποφασίζει να μην ολοκληρωθεί η ερωτική τους συνάντησή και να παραμείνει σε εκκρεμότητα. Γιατί ο ρομαντισμός, για να είναι ρομαντισμός (όπως αναφέρει και ο Χαραλαμπίδης σε συνέντευξη του) δεν πρέπει να είναι αποδοτικός. Δεν πρέπει να οδηγεί σε επιτυχία. Ο ήρωας λοιπόν εξασφαλίζει την αποτυχία της συνάντησης από μόνος του. Και η Σοφία, χάνεται στον ορίζοντα, ενώ ξημερώνει τον Αύγουστο του 1999.

Έπειτα βλέπουμε τον Νίκο, σκεπτόμενο μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, καπνίζοντας φτηνά τσιγάρα, να του έρχονται στο μυαλό, τα παρακάτω λόγια:

«Και κλείνω τα μάτια και μέσα απ’ το πλήθος, έρχεται μια θάλασσα. Μέσα από το την θάλασσα, έρχονται τα φτερουγίσματα των πουλιών. Μέσα από τα φτερουγίσματα, θα ‘ρθεις εσύ. Άσε με να σε εντυπωσιάσω»

Και ένα τρόλεϊ περνάει, ενώ η Σοφία περιμένει στην στάση. Ένα τρόλεϊ το οποίο ο Νίκος έχει γεμίσει με περιστέρια και του έχει κρεμάσει σακούλες γεμάτες με νερό και χρυσόψαρα. Αφού η Σοφία ανεβαίνει στο τρόλεϊ, συναντάει τον Νίκο και ανταλλάζουν ένα τρυφερό φιλί, ανάμεσα στα φτερουγίσματα των πουλιών και ενώ παίζει το τραγούδι “Λευκό μου γιασεμί” από την Έλλη Πασπαλά. Και στην συνέχεια πέφτουν οι τίτλοι τέλους.

Όλο αυτό δεν ήταν παρά τίποτα άλλο, από προϊόν των σκέψεων που έκανε, στο τέλος της ταινίας. Ήταν η επιθυμία του, η ευχή του για το πώς θα έπρεπε να εξελιχθεί εκείνη η γνωριμία, η οποία κορυφώνεται στο φιλί που ποτέ δεν έδωσαν την νύχτα της γνωριμίας τους. Είναι η φαντασίωση που προκύπτει από το απωθημένο, η ανεκπλήρωτη επιθυμία “να την εντυπωσιάσει”. Στην πραγματικότητα όμως, σε εκείνη τη μοναδική νύχτα, δεν ακολούθησε καμία συνέχεια. Η γνωριμία τους περιορίστηκε σε μία μοναδική βόλτα, ξαφνική και σύντομη, σαν μια μπόρα όπως παραδέχεται και ο ίδιος στην αρχή της ταινίας. Και γιατί να γινόταν διαφορετικά; Η Σοφία άλλωστε, “τα είχε” με τον συγγραφέα Λαέρτη.

«Θα ‘θελα τόσο πολύ να σε εντυπωσιάσω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη, σαν μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα να αρχίσω. Ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα. Είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου. Στιγμές. Όταν έχω αυτόν τον ξαφνικό πόθο να πετάξω, και δεν έχω πού να πετάξω, κρύβομαι στη συλλογή μου. Γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές, τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές, σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια, λόγια… Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι. Είμαι από αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα»

~ Νίκος (Ρένος Χαραλαμπίδης, Φτηνά Τσιγάρα, 2000)