Κάποτε μια καθηγήτρια μου μου είχε πει πως έχω ταλέντο στη γραφή, να το σκαλίσω! Φοιτήτρια ήμουν. Δεν το είχα αντιληφθεί τότε ως ταλέντο. Τότε και για πολλά χρόνια αργότερα το μόνο που ήξερα ήταν πως στα δύσκολα γράφω. Στα δύσκολα και στα όμορφα γράφω γιατί στο χαρτί είναι πιο εύκολο να ακουμπήσω την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων μου.

Έτσι, όταν αυτό το δύσκολο ήρθε, ακαριαία, χωρίς σκέψη, γεννήθηκε αποφασιστικά η ιδέα: «θα γράψω ένα παραμύθι». Κάτι που ποτέ πριν δεν είχα σκεφτεί, δεν είχα επεξεργαστεί, δεν είχα διανοηθεί!
Σηκώθηκα, μπήκα στο δωμάτιο μου, άνοιξα ένα τετράδιο κι έγραψα μέσα σε ένα απόγευμα χωρίς πολλά πολλά, το πρώτο μου παραμύθι.

Μοναδική μου έννοια, να κρατήσω κάτι από αυτόν τον άνθρωπο εδώ κοντά μου!
Τι πιο σημαντικό να κρατήσεις πέρα από αυτό το είδος της αγάπης, της ολοκληρωτικής που σ’ αφήνει ελεύθερο να κάνεις τα εύκολα και τα δύσκολα ταξίδια σου και να ανακαλύπτεις μόνος σου τα μονοπάτια σου;
Και να ΄σαι εδώ, λοιπόν, μετά από 2 χρόνια, να παίρνεις μορφή, να σε κρατώ στα χέρια μου και η μόνη μου ευχή για σένα να είναι, να κάνεις το δικό σου ταξίδι και να δώσεις αγάπη στα μικρά χεράκια που θα σε κρατήσουν!

Σ’ ευχαριστώ που άνοιξες τον δρόμο για κάτι νέο, που με έφερες πιο κοντά σε αυτήν μου την πλευρά και που με έκανες…συγγραφέα!