‘Κοίτα τους στα μάτια και πες την αλήθεια σου’.
Απίστευτο.
Απίστευτο που πλάνταξε στο κλάμα.
Απίστευτο από κάτι τόσο απλό.
Μονομιάς φάνηκαν όλα:
ο φόβος, η γύμνια της ψυχής της…
Ήθελα και εγώ να κλάψω μαζί.
Για αυτόν τον φόβο να σταθείς και να μιλήσεις για τον εαυτό σου, το είναι σου. Να βγεις μπροστά.
Πόσο αποτρόπαιοι άνθρωποι αυτοί που της το δημιούργησαν.
Και εκείνοι που το είδαν και δεν είπαν τίποτα.
Εκείνοι που την βοήθησαν να το καταπιέσει.
Να βάλει κουρτίνες φτιαγμένες από σιδερένια τείχη και να μην τις ανοίγει για κανέναν.
Να περιφέρεται σαν ξένος.
Σαν κρυφός κλέφτης.
Σαν!
Αλλά να αποκαλύπτεται με ένα:
‘Κοίτα μας στα μάτια’…