Φίλε μου, είπες θα μείνεις για πάντα,
μα τώρα γυρίζεις την πλάτη ξανά.
Τις νύχτες που ήμουνα μόνος, στη μπάντα,
τώρα γελάς σε παρέα ξένη, κενά.

Έρωτα, είπες πως είμαι ο ένας,
πως μόνο κοντά μου χτυπάει η καρδιά.
Μα σε είδα να σβήνεις το φως της αγάπης,
να γίνεσαι ψέμα, να γίνεσαι σκιά.

Πρόδωσαν φίλοι, προδώσαν οι λέξεις,
κι η αγάπη που είχαμε έγινε γκρι.
Μα εγώ θα γελάω, εγώ θα χορέψω,
θα γράψω το τέλος, θα πω “δε μετράς”.

Γιατί ό,τι ραγίζει, μπορεί να γυαλίζει,
κι ό,τι πονάει, δε σβήνει απλά.
Μα όποιος με άφησε, όποιος με ξέχασε,
μια μέρα θα ψάξει, μα δε θα με βρει.