Ξημέρωμα μιας μέρας. Βλέπεις τον ήλιο να χαράζει. Απάνω στη θάλασσα χρυσόσκονη φαντάζει….
Με αγκαλιάζεις. Τι κι αν είναι καλοκαίρι; Η θέρμη απ΄το κορμί σου με ζεσταίνει. “Πρόσεχε!” σου λέω “Να προσέχεις! Δεν έχουν όλοι τους καλές προθέσεις, να ξέρεις. Μη πιστεύεις ό,τι λένε, πάντα πίσω από τις λέξεις τους να βλέπεις”
Και γελάς. Σε ακούω να μιλάς, και μέσα μου ευχόμουν να είσαι πάντα καλά. Με ακουμπάς. Αυτό που θέλεις το ζητάς, στα λόγια, ξέρω, ποτέ σου δε κολλάς.
Δεν ξεχνάμε πως κάτι ζήσαμε. Μα ξέρουμε απ’ τις πράξεις μας το στιγματίσαμε. Κι αν το βιώνουμε ξανά είναι όλο στα κρυφά, σαν συμφωνία που δε κάναμε ποτέ στα φανερά.
Ήταν βράδυ, πολύ αργά. Μοιραστήκαμε κάτι στα κρυφά. Και μιλούσαμε. Μιλούσαμε ξανά γιατί δε θέλαμε άλλα μυστικά. Ξέρουμε κάτι. Το ξέρουμε κι οι δυο. Μα δεν είπαμε λέξη για αυτό. Με πας στο σπίτι. Πριν απ’ το αμάξι κατεβώ, κοιταζόμαστε για ένα λεπτό. Χαμογέλασα. Και γέλασες εσύ, “Να προσέχεις” σου τονίζω “Μη χαθείς”. Κι έτσι έφυγα. Μα ποτέ δε θα ξεχάσω αυτό το βλέμμα που ανταλλάξαμε εμείς.